Młynarski. Rozmowy recenzja

Sentymentalny powrót do czasów, gdy rozrywka była finezyjna i inteligentna. Do czasów Młynarskiego, Kabaretu Starszych Panów, „Dudka”, Agnieszki Osieckiej, Okudżawy, Wysockiego i Brela. To czasy mojego dzieciństwa i młodości. Na tych piosenkach się wychowałam. Wojciech Młynarski przy całym swoim trudnym charakterze i chorobie afektywnej dwubiegunowej, opowiada o swojej pracy „tekściarza” skromnie, konkretnie, z zaangażowaniem i pasją. Widać jego perfekcjonizm i brak przyzwolenia na bylejakość tak u siebie, jak i u innych. I ogrom pracy, który włożył, przy całym swoim niewątpliwym talencie w powstanie każdej takiej perełki. Wiele cytatów z jego piosenek weszło do potocznej polszczyzny. To, jak trudnym był człowiekiem zostało wspomniane mimochodem. Bo najważniejsza jest jego twórczość. Dla mnie- genialna. Takich twórców jak Młynarski już nie ma. Jego córka Agata spytała go:

- „Na jakim odbiorcy najbardziej ci zależało?
-Na polskim inteligencie. Istnieje taki twór.
-Czy dzisiaj jego wrażliwość się stępiła? Może znów przebywa na emigracji wewnętrznej ?
-Nie. Jest cały czas tak samo wyczulony na rzeczywistość. Często nie ma pieniędzy, aby przyjść na koncert, ale istnieje. Jest.”

Więc ja się pytam, kto teraz pisze piosenki i skecze dla polskiego inteligenta? Jaki kabaret daje aluzyjną, finezyjną i inteligentną rozrywkę a nie prymitywny rechot? Jeżeli ktoś wie, niech mi da znać. Chętnie zobaczę lub posłucham.

Książka jest wspaniale wydana. W twardej oprawie, ten czarno- butelkowy kolor... Ilustrowania wieloma zdjęciami i starymi wycinkami z prasy, programami teatralnymi. Jestem zadowolona, że mam ją na własność (dostałam od syna pod choinkę). Będzie ładnie wyglądała na półce. Jeżeli ktoś nie zna twórczości Wojciecha Młynarskiego, zachęcam do oglądania i słuchania.