Młynarski. Rozmowy recenzja

Drogi rodaku z kolczykiem w uchu, z łańcuchem dookoła szyjki,

Niech ci choć trochę pójdzie do słuchu

Treść mojej historyjki,

Bo przyznać musisz, słodki łobuzie,

Z gadżetów pełną chatą,

Że ładne wszystko masz-oprócz buzi!

Buzię masz ryjowatą...

Jak odmienić- zachodzisz w głowę (..)

Jeśli za mało książek znasz- to ci wychodzi na twarz

gdy nie wiesz kim był J.S Bach- to spłaszcza ci czółka dach

Nieznany ci Edypa los- to deformuje ci nos

Gdy nie wiesz, co to savoir-vivre- żuchwę masz grubą aż dziw! (..)

Dwójka chirurgów jest w stanie zmienić wam twarz bez wątpienia:

Myślenie i Oczytanie (..)

Miłe panie i panowie bardzo mili, to prawdziwa uczta intelektualna. I szansa na pobycie przez chwilę z Mistrzem.

Młynarski w osobistych rozmowach.

Wojciech Młynarski był bardzo wymagającym rozmówcą. Nade wszystko cenił sobie, jak sam zawsze powtarzał, inteligentną wymianę myśli. I puentę! W rozmowach z dziennikarzami i z córką Agatą (w podwójnej roli), zebranych z ostatnich lat, opowiada o miejscach i ludziach, których mijał w życiu. I znowu, jak w jego piosenkach, które są cały czas z nami, będzie o wierze, nadziei i… optymizmie. Młynarski sam o sobie, początkach pisania, rodzinie i grze o wszystko. Z właściwą sobie klasą, dystansem i błyskiem. Szczerze, bo intymnie, mądrze, bo z bagażem doświadczeń.