Tektonika uczuć recenzja

Richard i Diane są parą już od jakiegoś czasu. Mocno się kochają i nawet planują swój ślub. Co będzie jednak, gdy dojdą do wniosku, że nie czują już tego samego, co kiedyś? "Tektonika uczuć" to właściwie scenariusz sztuki. Ale czyta się go równie przyjemnie jak książkę. Ja już po kilku stronach zupełnie zapomniałam, że właściwie nie ma tam miejsc na opisy, istnieją tylko surowe dialogi między ludźmi. Czy to znaczy, że opowieść jest nudna, albo przejmująco pusta? Nie. Jak wszystko co Schmitt napisał (w moim odczuciu, oczywiście!) jest poruszająca i prawdziwa. Traktuje o potrzebie bycia szczerym ze swoim partnerem, o tym, że każdy nosi maskę, którą zdejmuje jedynie w zaciszu własnego domu. Schmitt stara się nam pokazać, że niejednokrotnie komplikujemy swoje relacje z drugim człowiekiem. Niepotrzebnie. Im bardziej jesteśmy nieszczerzy, tym bardziej na tym tracimy. Ktoś kiedyś stwierdził, że powiedzenie "Od miłości do nienawiści" jest błędne i śmieszne. Nic bardziej mylnego - zarówno miłość, jak i nienawiść są bardzo silnymi uczuciami, ale istnieje między nimi granica, która wcale nie jest nie do przejścia. Błyskotliwe studium charakterów, lekcja o marzeniach i potrzebach człowieka niezależnie od pozycji społecznej i przestroga wpleciona w opowieść to atut tego scenariusza. Czyta się go jednym tchem przez mniej więcej jedną - trzy godziny.

"Bo miłość to nieustająca gra".