Ordynat Michorowski recenzja

Ordynat Michorowski to kontynuacja cyklu powieści o Stefanii Rudeckiej, tytułowej trędowatej. Trzecia część, i w moim odczuciu najsłabsza, taka napisana trochę na siłę, aby po śmierci Stefanii zaspokoić naszą ciekawość, jak radził sobie ordynat Michorowski.

Wydarzenia mają miejsce kilka lat po śmierci trędowatej. Ordynat nadal koi swój ból i nie może się pogodzić z odejściem ukochanej. Usunął się w cień i stroni od wszelkich spotkań i imprez. Całkowicie poświęcił się pracy. Pilnuje interesów i zmaga się z niepokornością pracowników. Po bardzo ciężkiej chorobie zostaje – dzięki uporowi Luci Elzonowskiej zostaje wysłany za granicę, aby podreperować swój stan zdrowia. Tam poznaje dalekiego kuzyna, Bohdana Michorowskiego, który jest uzależniony od hazardu, i który skutecznie roztrwonił swój majątek. Waldemar postanowił pomóc młodemu i zabrał młodego do siebie, do Głębowicz. Tam dostaje zajęcie i pod bokiem ordynata mężnieje i uczy się odpowiedzialności. Waldemar pokłada w nim wielkie nadzieje, i trochę widzi siebie samego w młodości. Po kilkuletnich podróżach z zagranicy powróciła Lucia Elzonowska, która żywi do Waldemara głębokie uczucia. Ale czy z wzajemnością? Nic na to nie wskazuje. Zawiedziona dziewczyna przyjmuje oświadczyny Jerzego Brochwicza. Czy wyjdzie za niego za mąż czy jednak się opamięta? Przecież nie kocha Jerzego, tylko rządzi nią chęć zemsty. Kto stanie się tym szczęśliwym, który będzie miał u boku Lucię?

W tej kontynuacji zabrakło mi świeżej i nieskazitelnej miłości, porywu serca i namiętności. Owszem, autorka nadal bardzo subtelnie i delikatnie przedstawia uczucia, zauroczenie czy pragnienie kochania. Ale trudno o większe emocje, ogromne przeżycia czy wypieki na twarzy. Nie porwała mnie ta lektura, nie zabrała do krainy marzeń i wzruszeń. Nie powiem, byłam ciekawa, jak się potoczą losy bohaterów, jednak miałam inne przewidywania. Ale cóż, życie często pisze nieoczekiwane scenariusze. Nie zawsze po naszej myśli. Ciekawość sprawiła, że pochłonęłam tę historię za jednym głębszym oddechem.

Helena Mniszkówna posługuje się plastycznym i pełnym wyrażeń właściwych dla okresu, w którym się dzieje opowiadana historia, językiem. Mnóstwo opisów natury, otoczenia, stanu ducha, pragnień i oczekiwań bohaterów. Dzisiaj trudno już o takie wrażenia estetyczne, mamy szczęście, że możemy sięgać po wznowienia powieści, które królowały wiele lat temu.

Zachęcam, godna spędzenia jednego majowego wieczoru w jej towarzystwie, mając w bliskości wspaniałych mężczyzn, którzy jak kochają, to już na całe życie.