Obsesja recenzja

W przypadku tego autora już po przeczytaniu prologu wiadomo, że powieść będzie porywająca. Nie czytałam wydawniczego opisu żeby nie psuć sobie niespodzianki. Byłam w szoku, w którą stronę autor poprowadził fabułę oraz jak diametralnie zmienił percepcję umysłu.
Mimo, że to kontynuacja autor wplata w bieżące wydarzenia retrospekcje z pierwszego tomu, przypominając tym samym co doprowadziło bohatera do punktu, w którym się znajduje.
Tytuł odnosi się do powieści, którą Oskar właśnie wydaje i która jest wzorawana na traumatycznych przeżyciach mężczyzny.
Akcja książki zaczyna się w dwa lata po wyjściu Oskara z ośrodka psychiatrii, w którym przebywał pięć lat.
Cierpiący na schizofrenię Oskar zbudował wewnętrzną fasadę, by ukryć za nią swoją obsesję.
W pierwszym tomie lekarstwem na traumę była tytułowa inspiracja do działania. W tej części bohater wierzy, że uzdrowić z nawiedzających go koszmarów może tylko odzyskanie Luizy, miłości jego życia. Tyle, że Luizy już nie ma, a Oskar popada w obsesję. Wyszukuje dziewczyny fizycznie podone do Luizy w nadziei, że to umożliwi restytucję sensu jego egzystencji i pomoże uwolnić się z koszmaru, w którym funkcjonuje umysł. Lecz jego życie staje się iluzorycznym bytem, a obsesja imaginacją. Oskar usilnie stara się trwać w ułudzie mimo, że zdaje sobie sprawę, że zbudował mirażowe sanktuarium, a rzeczywistość jest inna. Porywając jedną z dziewczyn Oskar doskonale wiedział, że jest ona jedynie zamiennikiem Luizy, nie tracił kontaktu z rzeczywistością. Porwał i przetrzymywał świadomie, z rozmysłem, z premedytacją.
Autor ukazuje jak życiowe tragedie mogą wypaczać umysł i na zawsze zdeformować osobowość, obudzić niepożądane uczucia i reakcje.

Tylko jedna rzecz mnie nurtowała, a mianowicie w jaki sposób dziewczyna miałaby skakać na skakance?! Czy to chory umysł Oskara podsuwa mu tak nierealne rozwiązanie?!

Dzięki lekkiemu stylowi książkę czyta się szybko. Strony przelatują w takim tempie, że nawet nie zauważyłam, że zbliżyłam się do finału tomu.