Gdynia obiecana recenzja

Grzegorz Piątek okazuje się po raz kolejny świetnym gawędziarzem. Snując gawędę o Gdyni, „polskim oknie na świat”, najnowocześniejszym z polskich miast okresu dwudziestolecia międzywojennego, zabiera nas w przeszłość, w której jednak myślano głównie o przyszłości i pokazuje nam piękne, nowoczesne, bogate miasto z różnych stron, także tej nieszczególnie urodziwej, która zwykle bywa przemilczana.

Opowieść o Gdyni jest nieporównywalna z opowieścią o jakimkolwiek innym polskim mieście, bo żadne inne nie powstawało z takim rozmachem i nie wyrosło na bazie takich ambicji, marzeń i nadziei. Żadne inne chyba też nie miało do spełnienia takiej roli, jaką przydano Gdyni. Miała być odpowiedzią na bolączki trapiące II Rzeczpospolitą: wiejską nędzę, miejskie bezrobocie, zacofanie i pozaborowe zróżnicowanie oraz konflikty etniczne. Miała być wspaniałym, otwartym na morze polskim miastem, które powstało z (amerykańskim) rozmachem i (ułańską) fantazją. Brzmi jak bajka.

Opowieść o Gdyni autorstwa Piątka to jednak nie bajka, a raczej jej dekonstrukcja. To kilka słów nierzadko gorzkiej prawdy o tym, jak budowano Gdynię. To wyliczenie nie tylko sukcesów, ale także błędów i porażek. Nie tylko tych architektonicznych i urbanistycznych! Przede wszystkim bowiem Autor skupia uwagę na problemach społecznych, które dotykały większość mieszkańców Gdyni – robotników, budowniczych miasta i portu. Jak sam podkreślił w którymś z wywiadów, wystawne i luksusowe oblicze miasta zupełnie nie korespondowało z jego prawdziwym charakterem. I o tym charakterze głównie jest w książce mowa.

„Gdynia obiecana” to jednak nie „sucha” historia miasta ujęta w podręcznikowe ramy, ale jego szczera i momentami do bólu prawdziwa biografia, którą naprawdę świetnie się czyta. To opowieść o narodzinach i dorastaniu modernistycznego miasta, które do dzisiaj zachwyca i uwodzi specyficznym „niepolskim” klimatem; swą odmiennością od pozostałych miast naszego kraju.

Dużo historycznej wiedzy podanej w sposób przystępny dla każdego.