Miasto w chmurach recenzja

Magiczną przygodę z twórczością Anthony’ego Doerra zaczęłam od urzekającego „Światła, którego nie widać”, więc bardzo polecane przez wielu z Was „Miasto w chmurach” było naturalną jej kontynuacją. I zakochałam się w tej wielowątkowej powieści spinającej przeszłość, teraźniejszość i przyszłość ogromem szacunku i miłości do tego, co również mi najbliższe, do książek.

Bohaterów oddzielonych przez wieki, rzuconych w różne zakątki świata, a nawet na statek kosmiczny, łączy magia opowieści antycznego pisarza o ukrytym w chmurach tajemniczym mieście. Moc słów jest ogromna, gdy trafia na odpowiednie podłoże, a w tym przypadku pięcioro bohaterów cechuje otwartość i ciekawość świata, olbrzymia fantazja, ale i ból straty. Na życie każdego z nich spisana przed wiekami historia wywiera niebagatelny wpływ.

Podobnie jak w poprzedniej powieści Autora, bohaterowie i tej w większości są dziećmi, młodymi ludźmi, a postrzeganie z ich perspektywy świata jest tak szczere i trafne, że często bolesne. Tak cudowne i świeże jednak, bo pozbawione naleciałości, ograniczeń i schematów, którym z wiekiem mimowolnie się poddajemy.

Jednak okrutny świat stawia ich po przeciwnych stronach barykady. Losy Anny i Omeira stykają się podczas oblężenia Konstantynopola w XV wieku, a osiemdziesięcioletniego Zeno i zbuntowanego Seymora w niewielkiej bibliotece we współczesnym Idaho. Konstance osamotniona na statku kosmicznym będzie zmuszona przechytrzyć sztuczną inteligencję, by poznać prawdę o sobie. Każde z nich na swój sposób doświadcza bólu, samotności, niezrozumienia, odrzucenia i niesprawiedliwości. Ale nie obawiajcie się, ta powieść ma w sobie również olbrzymie pokłady pozytywnych emocji drzemiących we wnętrzu każdego z bohaterów. Niespotykaną siłę, determinację, nadzieję i ciekawość, by wyglądać przez to najpiękniejsze okno na świat, jakim są książki.

Naprzemienna narracja pięciorga postaci i zmieniające się linie czasowe spowodowały początkowo mętlik w mojej głowie, który jednak szybko zniknął zastąpiony ciekawością i zaangażowaniem w losy bohaterów. Piękno i bogactwo języka, liczne nawiązania do antyku, szkatułkowa misterna konstrukcja i ponadczasowe wartości, które niesie czynią z tej powieści dzieło wyjątkowe i wybitne, które każdy miłośnik książek powinien przeczytać. Bo stanowi swoisty hołd nie tylko dla słowa pisanego i jego mocy, ale również dla bibliotek, bibliotekarzy i tłumaczy, którzy swoją pracą przyczyniają się do tego, że nasze okno na świat otwiera się coraz szerzej.