Obcy: Decydujące starcie recenzja



Wyobrażacie sobie, że cyklu o Obcym w popkulturze miałoby nie być wcale?

Gdy Wydawnictwo Vesper zaczęło pokazywać zapowiedzi, to wiedziałam, że te książki kiedyś staną na półce i że przynajmniej raz przeczytam.

Jestem ciekawa, czy Ci co czytali pierwszą część mają podobne wrażenia, jak ja, że porównując pisarsko dwie pierwsze części, to zdaje się, jakby pisały to dwie różne osoby. Pierwsza część była taka trochę "bezpciowa", że użyję potocznego słówka, natomiast druga wywarła na mnie już znacznie lepsze wrażenie.

Przede wszystkim książka w końcu klimatem zbliża się do filmu, a Autor postarał się tym razem i atmosfera klaustrofobii była odczuwalna również w trakcie czytania. Przedstawiony obraz praktycznie opustoszałej kolonii LV-426 przyprawia o ciarki, chciałoby się taką zwiedzić, a jednocześnie uciekało od niej gdzie pieprz rośnie.
To jeden z nielicznych przypadków, gdy dobrze jest obejrzeć filmy przed czytaniem książek, bo w trakcie czytania obrazy miejsc przywołują się same, co przynajmniej dla mnie, działa na plus.

Foster również postaciom nadaje więcej charakteru i w końcu, w stosunku do pierwszej części, wydają się być bardziej prawdziwe, tak, że gdy umierają, to czuje się żal, a Ripley to w końcu też babeczka, którą polubiłam z ekranu.

Tym razem moje czytanie było zdecydowanie inne niż przy pierwszej części, akcja bardziej mnie wciągnęła, udzieliły się emocje, a cały cykl dojrzewania Obcych może wywołać ciarki.

I cały czas zastanawiam się, jak to się stało, że nastąpiła tak widoczna zmiana? Jakby dwie pierwsze części napisały dwie różne osoby.
Zagorzali fani na pewno mają swoje teorie w tym temacie, dogrzebali się może do jakiś wypowiedzi Autora w tym temacie, a może teraz zaczną grzebać?
Gdyby ktoś miał jakąś teorię, to ja chętnie poznam zdanie, a tymczasem przyznam się, że po tej części ze zdecydowanie większym zapałem czytałam część trzecią.