Święto ognia recenzja

Ile rzeczy można zobaczyć za oknem wychodzącym na podwórze? Kilka aut, przechodzący sąsiedzi, szczekający pies starszego pana z klatki obok. Zwyczajny widok, najbardziej pospolity z możliwych - zwykła, szara codzienność.

Jednak... jednak, mając wyraźnie widzące oczy Nastki i jej bystry umysł, można zobaczyć znacznie więcej. Blask w oczach tego chłopaka, który od dawna nam się podoba. Delikatnie powiewający na wietrze listek, zwiastujący kolejną porę roku. Uśmiech tej ładnej, miłej sąsiadki. Ludzi wiodących swoje życia, które wcale zwykłe nie są - każde z nich jest wyjątkowe, niepowtarzalne, wspaniałe. Codzienne inne w swej codziennej rutynie. Czyż może być do zrobienia coś bardziej wspaniałego, niż budzić się rano i po prostu żyć?

Wkraczająca w dorosłość Anastazja cierpi na "poroże mózgowe"; jej żywa, dowcipna osobowość została zamknięta w niesprawnym ciele, a mimo to niemal nigdy nie opuszcza jej dobry nastrój i wdzięczność za każdy kolejny dzień. Nie uznaje ograniczeń, a determinacja płynie w jej krwi. Jej starsza siostra Łucja całe życie podporządkowała swojej największej pasji - baletowi - dla której jest w stanie znieść nawet największy fizyczny ból. Ich owdowiały ojciec codziennie staje na wysokości zadania, by otoczyć chorą córkę jak najlepszą opieką, jednocześnie zmagając się z demonami przeszłości i próbując żyć ramię w ramię z tęsknotą i mrocznymi wspomnieniami. Każdy z bohaterów dźwiga swój krzyż i stara się na swój własny sposób, pomimo jego ciężaru, krok za krokiem wydeptywać własną ścieżkę.

Jak zwykle u Małeckiego, w "Święcie ognia" poznajemy historię ludzi, którzy mogliby żyć za ścianą naszego mieszkania lub którymi moglibyśmy być my. I jak zwykle jest to historia piękna i głęboka w swej prostocie, czasem sprawiająca ból, wzruszająca, czasem powodująca szeroki uśmiech. A przede wszystkim dająca siłę, by w nawet najtrudniejsze dni odnajdywać wokół siebie małe okruchy radości - promienie słońca pomiędzy ciemnymi chmurami. To książka krzycząca o tym, by chwytać każdy moment, rozkoszować się każdym oddechem, nie bać się jutra, napawać się chwilą obecną. Marzyć z całych sił i bez względu na wszystko. Na całego.