Życie, bierz mnie. Biografia Andrzeja Zauchy recenzja

Andrzej Zaucha, kompozytor, piosenkarz, mistrz słowa. Postać zagadka, która nie za bardzo lubiła mówić o sobie. Żył trochę w cieniu, nie wywyższał się, nie chciał, by stawiano go na piedestał. Skromny, czasem wycofany. Słowa zamieniał w muzykę. W muzykę, która od lat towarzyszy Polakom. Czas, by inni się na nim poznali. Zakochali się w jego utworach i niezwykle oryginalnym głosie. A jak najlepiej poznać Zuchę?

"Życie, bierz mnie. Biografia Andrzeja Zauchy" to niezwykle kompendium życia, ale przede wszystkim twórczości niezwykłego i utalentowanego barytona. Razem z autorem śledzimy jego losy od początku, kiedy to dopiero co stawiał pierwsze kroki na muzycznej scenie, aż do jego tragicznej śmierci. Książka nie zamyka się tylko na osobie muzyka, ale przybliża nam artystyczną scenę tamtych lat. Dżamblę, Anawę, czy takie nazwiska jak Wodecki, czy Piasecki. Dzięki temu mamy jeszcze szerszy obraz świata Zauchy. Niewątpliwym plusem pozycji jest nie tylko doskonałe nakreślenie postaci, ale i sama forma podania. Wszystko jest tu uporządkowane, nigdzie nie wdziera się chaos, co jeszcze mocniej przyczynia się do atrakcyjności biografii. Jarosław Szubrycht nie pomija, ale nie przemilcza pewnych faktów. Nie ocenia, ale daje przestrzeń do rozmyślania.

Czytanie tej pozycji, to sama przyjemność, wręcz uczta, która niestety zakończyła się tragicznie. Jednak z tej biografii wyłania się obraz doskonałego i wrażliwego muzyka, ale przede wszystkim człowieka, który nie do końca miał przestrzeń na nabranie wiatru w żagle i wypłynięcia na szerokie wody. Cały czas gdzieś z boku, przyćmiony przez inne sławy. Nie raz miałam poczucie, że gdyby narodził się w Ameryce, to cały świat miałby u swych stóp. Tylko czy faktycznie pragnął takiej drogi?

"Życie, bierz mnie. Biografia Andrzeja Zauchy" to pozycja obowiązkowa nie tylko dla osób zainteresowanych osobą Zauchy, ale również pasjonujących się tamtym okresem. To wspaniała podróż do muzycznego świata, który młodszemu pokoleniu jest kompletnie obcy. Jednak nie na tyle, by nie czerpać z niego inspiracji. Bo nie da się ukryć, że Zaucha był wielkim muzykiem. I nic ani nikt nie jest w stanie tego zmienić.