Mariola, moje krople! recenzja

Małgorzatę Gutowską- Adamczyk zna już chyba każdy mol książkowy. Oczywiście za sprawą bestsellerowej sagi rodzinnej "Cukiernia pod Amorem". Pani Małgorzata jest absolwentką Wydziału Wiedzy o Teatrze Akademii Teatralnej, dlatego wcale nie dziwi fakt, że miejscem akcji w jej najnowszej książce pt. "Mariola, moje krople..." jest właśnie teatr.

Tłem w powieści są wydarzenia rozgrywające się w Polsce za czasów "komuny". Wszędzie obecne są więc kilometrowe kolejki, w których ludzie czekają, bo podobno do sklepów rzucili papier toaletowy. Po teatrze kręcą się ubecy, działacze PZPR-u, członkowie NZS, którzy drukują nielegalne ulotki. W bufecie pędzony jest potajemnie bimber, gdzieś w magazynach hodowana jest ciężarna maciora, a wszystko to dzieje się akurat wtedy, gdy dyrektor Zbytek ma się udać na emeryturę. Ale żeby mu się to udało musi wystawić swoje ostatnie przedstawienie dla... Rosjan. Tylko jak to zrobić, kiedy wszyscy zajmują się wszystkim tylko nie próbami?

Może dlatego, że "Mariolę..." zaczęłam czytać w zasadzie bezpośrednio po "Cukierni" początkowo nie mogłam przywyknąć do tak radykalnej zmiany scenerii w wykonaniu pani Małgorzaty. Trudno było mi się przyzwyczaić do chaosu, jaki panuje w tej książce, zmiany stylu, jakim posługuje się tutaj autorka- niestety wedle mnie zmiany na gorsze. Wiem, że "Mariola..." to ma być książka, która już z samego założenia ma bawić i dostarczać rozrywki, ale opieranie akcji całej książki w większości na dialogach nie do końca mnie zadowoliło. Co prawda dialogi są dobrze skonstruowane, nie ma się do czego przyczepić, ale to troszkę za mało.

Bohaterowie za to są fantastyczni. Każdy wyróżnia się czymś charakterystycznym, ma w sobie to coś, co czytelnika zachwyca i przyciąga. Jednych, rzecz jasna, lubimy bardziej, innych mniej. Ja największą sympatię poczułam do scenografa i malarza w jednym- Roberta, który też dokłada swoje małe ziarenko do konspiracji.

Poczucie humoru miało stać w tej książce na pierwszym miejscu. Przyznaję, że początkowo mnie powieść zupełnie nie bawiła. I pewnie nieco starsi ode mnie pomyślą, że to dlatego, że nie żyłam za czasów Solidarności i PZPR-u. Nie wiem, może i tak, bo może dlatego gorzej mi się wczuć w sytuację bohaterów, ale w końcu i na mnie absurdalne sytuacje mające miejsce w teatrze pod dyrektywą Zbytka zaczęły śmieszyć. Może nie aż na tyle, by słychać było salwy śmiechu, lecz w pewnych sytuacjach uśmiechałam się pod nosem sama do siebie.

7/10 dobra