Mango, nie mów nikomu recenzja

Pewna trzynastolatka już na zawsze zapamięta jedno słowo - dziwadło. Tak została nazwana już w wieku 8 lat podczas pewnego incydentu w szkole na lekcji matematyki. Wtedy zdała sobie sprawę, że jest inna. Widzi więcej kolorów, kształtów. Nie cierpi dźwięków, bo przez nie widzi ciągle całą paletę barw. Na przykład imię jej przyjaciółki Jenny ma jasny, błyszczący odcień zielonego z żółtymi pasemkami, a imię jej wkurzającej starszej siostry Beth jest jak mętna błotnista woda. Za to imię jej młodszego brata Zacka jest bladoniebieskie jak jajko rudzika. Każda osoba, stworzenie, a raczej ich imiona, mają swoje kolory.
Od tego czasu nikt, nawet jej rodzice czy najlepsza przyjaciółka, nie wiedzą o sekrecie Mii.
Znalezione obrazy dla zapytania a mango shaped space fan art
Ale chyba pominęłam naprawdę ważny wątek z książki, prawda? Otóż Mango - niesamowity kot dziewczyny, którego mruczenie ma właśnie barwę tego owocu, a jego oczy przypominają oczy jej zmarłego rok temu dziadka.
Pewnego dnia Mia już nie wytrzymuje i mówi o wszystkim rodzicom, którzy na początku jej nie wierzą, ale później postanawiają poszukać lekarza, który sprawdziłby czy z dziewczyną wszystko a porządku.
Mia wzdycha z ulgą, kiedy dowiaduje się, że jej przypadłość mam własną nazwę. Zaczyna spotykać się z innymi synestetykami , a w międzyczasie poznaje dwójkę naprawdę fajnych chłopaków, z czego, niestety, na jednym się zawiedzie. Odkąd jej 'przypadłość' wyszła na jaw, Mii jest zdecydowanie łatwiej.

Bohaterowie mają swoje charaktery, czasem nawet bardzo wymyślne i zabawne, ale Mia czasami za bardzo się wywyższa. Tak jakby myślała, że reszta ludzi jest w pewnym sensie gorsza, bo nie widzą tego co ona. Beth nie polubiłam w przeciwieństwie do Zacka, który wydał mi się słodkim chłopcem wierzącym w przesądy i liczącym każdego swojego zjedzonego hamburgera.
Pomysł autorki według mnie jest oryginalny, może dlatego, że nigdy wcześniej nie spotkałam się z książką opowiadającą o synestezji. Może sama Wendy też jest synestetyczką?
Zakończenie nieco smutne i przyznam, że bardzo mnie wzruszyło.