Malpertuis recenzja

Groteskowe dzieło Jeana Raya "Malpertuis" z 1943 roku, sfilmowane w 1971 roku, doczekało się tłumaczenia na język polski.

Tytułowy Malpertuis, to stara, mroczna kamienica, z której trudno się wydostać. Dom owiany tajemnicą. Obdarzony złą wolą właściciela Kasawiusza, który na łożu śmierci zwołuje spadkobierców, by mogli zapoznać się z jego ostatnią wolą. Jeśli chcą otrzymać spadek muszą wspólnie zamieszkać w tej przerażającej posiadłości. Całość majątku przypadnie temu, kto przeżyje pozostałych. Przybywają nieświadomi co ich czeka za drzwiami tego domu. Tu sekrety ukryte są na każdym kroku. Początkowo prowadzą zwykłe, codzienne życie, ale z każdym dniem zło zaczyna ich pochłaniać. Przyprawia o koszmarne wizje i dochodzi do makabrycznych zdarzeń.

"Działają tu nieznane moce, które raz po raz narzucają wam zapomnienie lub niepamięć"

Nic tu nie jest takie jak mogłoby się wydawać.

Cudownie było zanurzyć się w ten mroczny klimat. Wędrować wraz z bohaterami krętymi schodami i korytarzami w świetle świec. Wkroczyć w posępną atmosferę. Tajemnice, mity, klątwy, upiory, śmierć, miłość, wszystko to przyciąga niczym magnes
To powieść, która zmusza czytelnika do myślenia i zaangażowania, bo nic tu nie jest oczywiste. Enigmatyczna i niepowtarzalna. Wciąga. Sens całej historii poznamy wraz z ostatnią stroną. W Malpertuisie zderzają się dwa światy, a czas nie ma tutaj znaczenia. Wskazówki mają doprowadzić do prawdy, która jest szansą na wyzwolenie.
Przewrotna powieść Raya wzbudza refleksję nad przemijaniem i rolą mitu we współczesnym świecie. Przeznaczenie jest nieuchronne. Nikt nie ma prawa go pomijać, bo naraża porządek świata na niebezpieczeństwo. To co pozostanie w pamięci zależy od nas samych. Poprzez wspomnienie pozostajemy nieśmiertelni.

"Ludzkość nie jest owocem kaprysu czy woli bogów, przeciwnie, to bogowie zawdzięczają swe życie wierze ludzi. Niech tylko wiara ta zgaśnie, a bogowie umierają".

To była uczta. Musicie przeczytać. Przeżyjecie coś niepowtarzalnego. Gorąco polecam.