Podpalaczka recenzja

Jeszcze wiele nie przeczytałam powieści Stephena Kinga, przede mną więc długa droga. Czym mnie skusiła „Podpalaczka”? Może niezwykłymi zdolnościami paranormalnymi głównych bohaterów oraz tajną misją groźnej organizacji. To wszystko w połączeniu z mistrzowską prozą autora, miało mi dać gwarancję udanego zakupu.

Miał być to zwykły, studencki projekt naukowy. Łatwy, choć niewielki zarobek i po sprawie. Ale to właśnie tego dnia życie uczestników tego szalonego projektu zmieniło się nieodwracalnie.
Andy, niegdyś zwyczajny student, teraz ze zdolnością niezwykłej dominacji umysłowej. Ucieka od roku wraz ze swoją córką. Tajna organizacja, zwana Sklepikiem, polująca na niezwykłą dziewczynkę i jej ojca. Niebezpieczni ludzie, którzy zabili jej matkę i chcą umieścić ją w „ognioodpornej klatce”, by następnie wykorzystać do własnych celów.
Jak potoczy się dalej ta gra?

Do rzeczy: historia sama w sobie niezwykle interesująca, obrazowo przedstawiona w taki sposób, jak tylko sam pan King potrafi. Jednak po pewnym czasie miałam już serdecznie dość tej ciągłej ucieczki. Mówiłam sobie: „niech się dzieje, co ma się dziać, byle to się wreszcie skończyło”. Nie zdradzając szczegółów jedynie napiszę, że mniej więcej od połowy, historia zaczęła mnie bardziej interesować. Niektórych powinno to dziwić, ale bardziej od przedstawionych obrazowo aspektów turystycznych, nie cierpię ciągłej ucieczki głównych bohaterów.
Wracając do tematu – historia, choć przewidywalna, to niezwykła. Bo jak można sądzić inaczej czytając o takiej dziewczynce?

Wielką ujmą w tej powieści były kwestie polityczne. To już kolejna książka, w jakiej MY - POLACY jesteśmy przedstawieni jako niższy gatunek ludzkości. Jest to przykre, tym bardziej, że King jest poczytnym pisarzem w naszym kraju.