Szamanka od umarlaków recenzja

Szamanka do Umarlaków, zabierając się za czytanie tej książki przyznam szczerze, że nie czytałam jej opisu na rewersie okładki. Zaintrygowała mnie szata graficzna oraz sam tytuł. Ponad to uwielbiam polskich twórców więc to sprawiło iż, ta pozycja powędrowała ze mną.
Rozpoczynając lekturę zwróciłam uwagę na styl pisania Autorki, jak dla mnie jest rewelacyjny!. Przeplata się tu czarny a czasami nawet „wisielczy” humor co nadaje uroku całej powieści. Dialogi nie są banalne, postacie bardzo barwne i wyróżniające się. Akcja toczy się w czasach współczesnych w bliżej nie określonym świecie alternatywnym. Potomkini wielkiego rodu czarodziejów, wróżbitów etc. Ida Brzezińska to osiemnastolatka która, nie odziedziczyła magicznego daru po rodzicach. Czy się tym przejmuje? A skąd. Marzeniem młodej dziewczyny są studia i spokojnie, w jej mniemaniu nie magiczne życie, które próbowała wieść jednak jak to w powieściach bywa przewrotny Pech jej na to nie pozwolił. Nasza bohaterka zaczyna widzieć trupy. Ta przypadłość niesie za sobą konsekwencje które, w istocie kształtują dalsze losy Idy. Niestety we współczesnym świecie nie jest wcale łatwo być medium.
Przez lekkość pióra jaką ma Autorka książkę czyta się bardzo szybko, w moim przypadku były to trzy wieczory. I mam niedosyt, że tak szybko się skończyła i na pewno sięgnę po kolejne części przygód Idy ponieważ zakończenie jest otwarte i sprawia, że chce się więcej i więcej. Ponad to został w niej zastosowany wątek utożsamienia stanu rzeczy jakim jest Pech, który to również jest barwną postacią – jeśli można go nazwać postacią - tej książki.
Wszystko to razem sprawiło, że ta lektura była dla mnie przyjemnością. Wspomniana przeze mnie okłada intryguje i poniekąd daje „obraz” jak będzie wyglądał świat przedstawiony. Jako mroczny, tajemniczy oraz intrygujący.
Komu mogę polecić te książkę? Fanom fantastyki ale z dozą nieprzeciętnego humoru. Osobą z dystansem do niektórych wątków, które lubą rozwiązywać problemy i zagadki razem z bohaterami. Czytelnikom którzy cenią sobie „klimacik grozy” w książkach ale nie taki ciężki a leciutki jak piórko.