Gdzie jest Mia? recenzja

"Gdzie jest Mia" Alexandry Burt to książka której mogłabym wystawić dwie niezależne noty. Jedna oceniałaby intrygę kryminalną i klimat opowieści, druga zaś poruszany temat związany z depresją poporodową.
I tak jak akcja nie była jakoś szczególnie wciągająca a czytelnik szybko mógł domyśleć się rozwiązania zagadki to niezwykle sugestywnie opisany problem depresji a nawet psychozy, która dotyka kobiety po urodzeniu dziecka mocno mną poruszył bo dotykał moim własnych przeżyć i wspomnień.

Estelle Paradise nie może sobie przypomnieć co się stało z jej kilkumiesięczną córeczką Mią kiedy budzi się w szpitalu cała pokiereszowana i obola po wypadku. Nic nie pamięta. Wie tylko że dziecko zniknęło. Ktoś je porwał w nocy z łóżeczka choć w domu brak śladów włamania.
Aby odnaleźć dziecko poddaje się terapii w szpitalu psychiatrycznym, gdzie liczy że odzyska pamięć i znajdzie odpowiedź na pytanie gdzie jest Mia. Dzień po dniu zaczynają wracać do niej wspomnienia, które kreślą obraz Estelle jako matki niedoskonałej, zagubionej, nie radzącej sobie z przytłaczającą ją rzeczywistością i wiecznie płaczącym dzieckiem.
Zarówno sama bohaterka jak i policja nie wykluczają że sama matka mogła skrzywdzić dziecko i stać za jego zniknięciem.

"Gdzie jest Mia" to książka bardzo nierówna. Początek rzeczywiście jest niezwykle wciągający jednak po kilkudziesięciu stronach wkrada się nuda i to uczucie nie opuszcza czytelnia aż do ostatnich stron (w samym finale nasilając się jeszcze). Autorka nie uniknęła pułapki wpadnięcia w pewien schemat i wiele wątków czy motywów czytelnicy mogą kojarzyć z innymi powieściami kryminalnymi.

Ta książka ma jednak inną wartość: otwarcie i głośno mówi nam o zjawisku jakim jest depresja poporodowa nie zbywając tego problemu stwierdzeniem, że to burza hormonów, czy baby blues. To problem który nadal jest zamiatany pod dywan bo przecież bycie mamą to tylko szczęście, ogrom miłości i obrazki jak z reklamy a tak bardzo często nie jest.
Niestety kobiety wstydzą się mówić o swoich uczuciach aby nie być napiętnowane jako wyrodne matki. Zostają same: bez wsparcia najbliższych.
Ta książka przypomniała mi moje trudne początki bycia mamą gdzie to strach a nie miłość był uczuciem dominującym.

To ważna, mocna książka choć kryminał średni.