Najważniejszy wrzesień świata recenzja

Historia niejednokrotnie pokazała nam, że człowiek jest zdolny do wszystkiego. Potrafi zabijać, gwałcić i okradać w imię bliżej nieokreślonych zasad. Nie ma dnia, kiedy media nie przekazują nam brutalnych obrazów cierpienia ludzi. Jednak jest to tylko i aż zdjęcie. Gdzieś z tyłu głowy kołacze nam myśl, że może to jest tylko tak zmontowane, że tak nie jest naprawdę. Jednak gdy z tego obrazu wyłania się człowiek i jego cierpnie, nie ma już miejsca na rozmyślania.

Do tej pory o Rohingach nie wiedziałam zbyt wiele. Czym było to spowodowane? Być może moją ignorancją na ten temat, a może media w sposób niewystarczający przekazywały pewne treści. Co prawda dopuszczałam do siebie myśli, że w krajach azjatyckich nie dzieje się dobrze. Duża mieszanka kultur i religii nigdy nie była dobra. Jednak to, co zastałam w książce „Najważniejszy wrzesień świata” przeszło moje najśmielsze wyobrażenia.
Po przeczytaniu kilku może kilkudziesięciu stron w mojej głowie pojawiła się jedna myśl. Historia lubi się powtarzać. Czytając, kolejne opowieści przed oczami miałam obraz spalonych wsi na Wołyniu. Zagrabionych majątków i w bestialski sposób zamordowanych mieszkańców. Tylko to było dawno, blisko osiemdziesiąt lat temu. Inaczej się czyta, kiedy podobne sceny rozgrywały się cztery lata temu.

Autor na ponad 200 stronach opisał sytuacje, w jakiej znalazł się muzułmański lud w Birmie. Tego, czego doświadczyli, nie da się opisać słowami. Żadne litery złożone w słowa nie pokażą, ile nocy nie przespali, ile łez wypłakali o obawie o swoich bliskich. Marek Rabij przeprowadził szereg wywiadów z tymi, którymi udało się przeżyć. Szukając lepszego, a przede wszystkim spokojnego życia uciekli do Bangladeszu. To, w jakich warunkach mieszkają, uwłacza wszelkiej godności.

Kilkaset stron wystarczyło, by moje serce rozpadło się na miliony kawałków. Choć od lektury minęło kilka dni, ja wciąż o nich myślę. Wciąż mam przed oczami zdjęcie, z którego patrzy przerażona twarz kobiety, która straciła rodzinę. Nie da się tego opisać słowami. Trzeba to po prostu przeczytać i zatrzymać w swojej głowie na dłużej.