Autor: @czyleciznamipilotka ·1 minuta

2022-12-11

Skomentuj

3 Polubienia

Echh..gdyby ktoś tak tylko pisał biografie kiedy byłam jeszcze w podstawówce…

Co za świeża forma życiorysu wieszcza! Jak to się łakomie czyta!

Przed oczami od razu stanął mi covidowy wyjazd na Litwę. Przypomniałam sobie wizyty w Wilnie i Kownie, gdzie myślami odtwarzałam historię Mickiewicza. Chodziłam tymi samymi dróżkami, patrzyłam na tę samą rzekę co on. Dużo tam myślałam o naszym poecie.

Harasimowicz wybiera biesa na narratora. Ten od urodzenia podąża za Adasiem. Właściwie nie wiadomo czy go chroni, czy chowa dla siebie. Postać pisarza przedstawiona jest bez lukrowania. Jest zachłannym konsumentem cudzych żon i zadufanym w sobie poetą. Ma ego większe niż tego wymaga sytuacja. I to go do nas zbliża, a nie wyidealizowany wieszcz z granitowego pomnika. Pomimo tego sympatia do głównego bohatera nie maleje. Jak ciężko musi być całe swe życie tęsknić za krajem, którego nie ma.

Scena bożonarodzeniowej walki słownej pomiędzy nim a Słowackim robi wrażenie. Panowie się nie znosili, wyzwali się więc na pojedynek na rymy. Kiedy to czytałam, aż mi tchu zabrakło…

„ I zaczyna swój występ Juliusz Słowacki. Pierwsza część improwizacji to trzynastozgłoskowiec z nienaganną średniówką i wymyślnie męskim rymem na końcu wersu, ze zgrabnie użytą przerzutnią. To istny dytyramb, panegiryk na cześć przeciwnika. Ta laurka trwa kilkanaście minut jest ewidentną parafrazę Pana Tadeusza….

..Wtedy Mickiewicz bez słowa zaczyna swoją improwizację. To nie są proste rymy w trzynastu ani w ośmiu zgłoskach, to nie jest potoczysty strumień parafrazy. To jest cykl kilkunastu sonetów, ani bez przytyków, ani bez osobistych wycieczek czy szyderstw. To jest opowieść o miłości i wierze. Od dziecięcej, utkanej z westchnień do matki, przez pierwsze uniesienia, przez dojrzałe kochanie duszy i ciała, przez tęsknotę za utraconym rajem, po umiłowanie Boga, aż wreszcie wiersz przemienia się w ciepłą zgodę na śmierć… Cisza. Słowacki wstaje. Obejmuje Mickiewicza. Czyżby pojednanie? Adam przysuwa usta do ucha adwersarza i szepcze wyrok:

-Nie jesteś poetą. Twoja poezja to kościół bez Boga."

Brawo dla Harasimowicza. Co za piękny prezent na urodzino-imieniny wieszcza. <3

Moja ocena:

× 3 Polub, jeżeli recenzja Ci się spodobała!

Gdzie kupić

Księgarnie internetowe

Sprawdzam dostępność...

Ogłoszenia

Dodaj ogłoszenie

Adam

Cezary Harasimowicz

7.7/10

Takiej powieści o Mickiewiczu jeszcze nie było! To nie jest nudna biografia wieszcza, nic z tych rzeczy. To zeznanie pewnej tajemniczej postaci. W tej niesamowitej historii narratorem jest… No właśn...

Komentarze

Adam

Cezary Harasimowicz

7.7/10

Gdzie kupić

Księgarnie internetowe

Sprawdzam dostępność...

Ogłoszenia

Dodaj ogłoszenie

Pozostałe recenzje @czyleciznamipilotka

Polsko-hiszpańska historia Argentyńczyka

Podobno pamięć trwa przez trzy pokolenia. Martin Caparrós napisał prawdziwe-nieprawdziwe wspomnienie o swoich dziadkach. Historię dwóch chłopaków, którzy właściwie nigdy...

Recenzja książki Dziadkowie

Najgłębsze Południe. Opowieści z Natchez, Missisipi

Historia Ibrahimy-księcia i niewolnika.

Niewolnictwo i segregacja rasowa to chyba najciemniejsze plamy historii amerykańskiej. Ciężko się o tym mówi, ale trzeba. Jeżeli sądzicie, że fakt, iż czarny człowiek ni...

Recenzja książki Najgłębsze Południe. Opowieści z Natchez, Missisipi