Powolne spalanie recenzja

Książka Hawkins zaczyna się od wyjaśnienia, że zwrot 'powolne spalanie' oznacza żółknięcie, butwienie i wreszcie rozpadanie się starego papieru, potem autorka dodaje: „Ludzi, których wkrótce poznacie, również coś zżera od środka – żądza zemsty, pragnienie miłości, chęć doprowadzenia do końca niezałatwionych spraw; coś, co tli się w nich latami.” W tym kontekście polski tytuł jest nieco mylący, lepszy byłby 'Powolny rozpad'.

A w wątku kryminalnym mamy morderstwo 23-letniego Daniela Sutherlanda na barce, na której mieszkał, ale tak naprawdę najważniejsze w książce są portrety ludzkie. Oto Miriam, mieszkającą na barce po sąsiedzku z Danielem; to 50-letnia otyła, samotna i zgorzkniała kobieta, która została w swoim czasie bardzo źle potraktowana przez mężczyzn. Inną bohaterką jest młoda kobieta Laura, która ma zaburzenia emocjonalne po ciężkim wypadku, jaki miała w wieku 10 lat, zachowuje się dosyć aspołecznie i ma bogatą kartotekę kryminalną. Laura feralnej nocy odwiedziła Daniela i szarpała się z nim, staje się więc w sposób naturalny główną podejrzaną. Jest jeszcze matka Daniela, Angela, samotna alkoholiczka żyjąca z wielkim poczuciem winy. Jest siostra Angeli, Carla, która razem z mężem, Theo, przeżyła wielką tragedię rodzinną przed laty, zamieszana w to była Angela. Mamy wreszcie Theo, który nigdy się nie podniósł po owej tragedii rodzinnej.

Wszyscy oni to ludzie, których rzeczywiście coś zżera od środka, jakoś im ciężko unieść ciężar codziennego bytowania, trudne przeżycia z przeszłości ich przygniatają, poza tym w większości są bardzo samotni. Szczególnie frapujący jest portret Laury, która uwielbia pakować się w różnego rodzaju kłopoty, prawie każda jej decyzja jest porażką, ale dlatego ta postać jest tak ciekawa. Paradoksalnie jedyną niezgorzkniałą i normalną osobą w tym towarzystwie jest Irene, 80-letnia bezdzietna wdowa, sąsiadka Angeli i mentorka Laury.

Muszę powiedzieć, że pani Hawkins potrafi pisać, wypada świetnie na tle innych autorów kryminałów prezentujących w większości drewniany styl. Na przykład Laura określa dwoje policjantów ją przesłuchujących określeniami: Jajo i Brew, fajne to.

Słuchałem audiobooka w świetnym wykonaniu Karoliny Gruszki, czyta bardzo ekspresyjnie, a jednocześnie nie pcha się na afisz, dobra robota.