Ludzie, którzy nie toną recenzja

Życie to trudny i skomplikowany labirynt. Każdy wędruje jego korytarzami, szukając właściwej drogi. Gubimy się, błądzimy, idziemy dalej i upadamy zagubieni w zawiłej sieci relacji, nie wiedząc którą ścieżkę wybrać w szarości wielu spraw. W pajęczynę rzeczywistości wplątane są trwałe ślady rodzinnych zależności. Życie dalekie jest od wyidealizowanych portretów. Często w chaosie trudnej codzienności zatracamy się, nie wiedząc co jest prawdą, a co fałszem.

Rodzina. Wśród lokalnej społeczności tworzy idealny obraz i wzbudza niezmącony szacunek. Za zamkniętymi drzwiami rozgrywają się dramaty. Zaborcza matka, wycofany ojciec, synowie pełni życiowych zawiłości i ich zagubione żony.
To rodzicielka wszystko trzyma w ryzach. Skrywa wiele tajemnic i napędza zyski z nielegalnej działalności. Stopniowo odsłaniane warstwy intrygi rozwijają nici, w które każdy z bohaterów jest zaplątany. Brutalna prawda ludzkiej natury, zainfekowanej złem do szpiku kości.

Debiut powieściowy Jolanty Sak, gdzie powieść obyczajowa przenika się z elementami kryminału. Autorka porusza wiele różnych tematów jak handel ludźmi, przemoc, odmienność seksualna, zdrada. Wir ludzkich dramatów, w których każdy się zatapia. Tylko ściany są niemymi świadkami wylewającej się zgnilizny, a żaden dzień nie jest dobry, by zacząć od nowa.

Gorzka historia o tym jak kłamstwa potrafią zatruć realia okoliczności i zburzyć więzy. Czasami jest za późno, aby się z nich tłumaczyć i próbować naprawić wyrządzone nimi zło. Realizm powieści uderza w czytelnika i nie pozostawia złudzeń co do pozorów, w jakich pławi się rodzina. Wyłaniają się niedomówienia i obłuda, która zostaje obnażona. Zatruwa życie, niszczy relacje, jest źródłem wielu kłopotów. Na kłamstwie nie zbuduje się szczęścia.

Krzywda i jej konsekwencje, bezsilność oraz trudne decyzje. Tworzony świat pozorów, by się w nim skryć. Manipulacje przejmują kontrolę i przerażają stając się źródłem zbrodni. Konflikty eskalują, a mrok przenika dotykając nietykalnego obszaru rodzinnego gniazda, które powinno być siłą, a staje się przekleństwem. Bliscy, którzy mają setki twarzy, a prawdziwą przysłaniają maską.

"Ludzie, którzy nie toną" są jak płynąca po rzece gondola osobistych doświadczeń i przemyśleń.

"Wcześniej czy później każda zepsuta od środka łajba pójdzie na dno"

Polecam bardzo.