Los utracony recenzja

Jak powinno wyglądać dorastanie? Pierwsze, co przychodzi mi do głowy to spokój, poczucie bezpieczeństwa i beztroska. Pierwsze niewinne uczucia, spędzanie czasu w gronie rówieśników, czy nauka w szkolnych ławach. To wszystko przerwała wojna, która zabrała wszystko, co piękne, młode i spokojne. Przyniosła śmierć, zawieruchę i na zawsze odebrała, to co najważniejsze. Marzenia.

Przyznam się szczerze, że nie miałam w planie czytać tej książki. Dopiero po zobaczeniu jej na Instagramie zrozumiałam, że gdzieś przeoczyłam ten tytuł. Jednak gdy przeczytałam opis, wiedziałam, że jest to książka dla mnie. Z jednej strony mamy tu prawdziwe wspomnienia więźnia, a z drugiej pozycja wielokrotnie była wznawiana, co świadczy o jej niezatartej głębi i ponadczasowości. Nie mogłam jej więc odłożyć na później, czułam, że drzemie w niej piękno, prostota i dziecięce spojrzenie.

Autor książki miał tylko piętnaście lat, gdy przekroczył obozową bramę w Auschwitz. Imre Kertész robił wszystko, by przeżyć. Po pierwsze nie rzucał się oczy, stał się przezroczysty, tak jakby nigdy nie istniał, a po drugie zarażał wszystkich swoim optymizmem. Tak moi drodzy, ten niezwykły chłopak cieszył się z małym rzeczy. Z pracy, którą musiał wykonać, z obozowej zupy, czy serdecznego uśmiechu kolegów. "Los utracony" to pozycja, która pokazuje, że nawet w najgorszym momencie trzeba znaleźć powód do radości. I choć nie zabrakło tutaj smutnych czy wręcz tragicznych momentów, to w głównej mierze lektury bije spokój i niesamowite ciepło. Szczególnie z ostatniego rozdziału, który skłania do myślenia i wzbudza w czytelniku sporo pytań, na które często trudno jest nam znaleźć trafną odpowiedź.

Na niecałych trzystu stronach autor nie tyle, ile opisał swoje losy, ale dał nam niezwykłą lekcję człowieczeństwa. Pokazał, że odwaga, ale i czasem bezsilność jest cechą każdego z nas. Cieszę się, że sięgnęłam po tę pozycję. Choć nie miałam jej w planach, to dzięki niej odkryłam coś bardzo ważnego. To coś, czego tak bardzo pragniemy i poszukujemy.