Dom duchów recenzja

Monumentalna saga, perła literacka, przecudowna i niezmiernie poruszająca lektura. „Dom duchów” to w istocie historia pełna bólu, namiętności, krwi, miłości, nienawiści i duchów. To lektura, która najpierw zachwyci Was swoim językiem, przepięknym, bogatym, pełnym kolorów i uczuć. Potem kiedy historia chilijskiej rodziny Trueba zaczyna się rozwijać, zauważycie, że tkwicie w niej, że nie jesteście tylko biernymi obserwatorami, ale uczestniczycie w tej przejmującej historii. Osią tej sagi jest Esteban Trueba, którego polubić się nie da, jednakże szanować należy. Przede wszystkim za jego siłę i odwagę do spełniania wszystkich celów, które ten sobie wyznaczył. To typowy przykład człowieka, o którym mówi się „od pucybuta do milionera”. Na wszystko, do czego doszedł, zapracował ciężką pracą i uporem. Charakter miał okropny, szacunek zdobywał batem, ale pod tą twardą skorupą krył się człowiek pełen namiętności, który niemal wszystko, co robił, czynił z miłości.

Tłem sagi są kobiety obecne w życiu Estebana. Niezwykłe to były osóbki, które z magią i duchami żyły za pan brat, w ich domu zawsze było miejsce dla zagubionych duszyczek, tym wciąż żyjących i tych od dawna pogrzebanych. To bardzo silne kobiety, czynnie biorące udział w życiu lokalnej społeczności i bardzo przezeń cenione i szanowane.

Saga toczy się przez niemal sto lat. Przez pryzmat życia rodziny Trueba poznajemy historię chilijskich przemian gospodarczych i społecznych. Razem przechodzimy przez te niezwykle trudne i bolesne czasy, doświadczamy strat, ale także cudów narodzin nowego życia, namiętnych uczuć i staramy się przeżyć.

Takich książek jak „Dom duchów” nie ma wiele, dlatego gdy się na takie cudo trafi, jest to niewątpliwie uczta pełna smaków. I jeszcze długo po zakończeniu biesiady, jej posmak będziecie czuć na języku.