Lew, czarownica i stara szafa recenzja

Czy jest ktoś, kto nie kojarzy tej historii? Wątpię. Jeśli nie z wersji książkowej, to chociażby filmowej. Ja po raz pierwszy zapoznałam się z nią w podstawówce, ponieważ była jedną z lektur. I wtedy byłam nią zachwycona. Byłam oczarowana klimatem, samym światem Narnii, no i bohaterami — a zwłaszcza Zuzanną, z którą bardzo się utożsamiałam. Po latach postanowiłam do niej wrócić i sprawdzić, czy nadal będą się nią zachwycać. Niestety, ale to już nie to samo.
Bardzo się z nią męczyłam. Mimo jej małych rozmiarów czytałam ją przez tydzień. Nie potrafiłam wczuć się w akcję. Wszyscy bohaterowie mnie denerwowali, nawet moja ulubiona Zuzanna. Niesamowicie irytował mnie styl i język, jakim książka jest napisana. Gdy byłam młodsza, z pewnością nie zauważyłam tak wielu odniesień do religii, którymi ta książka jest wręcz przepełniona. Nie ukrywam, że wątek religijny nie jest moim ulubionym i jeśli pojawia się w jakiejś książce, to automatycznie moja ocena spada. Nic na to nie poradzę.
Ale na szczęście C.S. Lewis zawarł tam także odniesienia do innych dzieł, jak na przykład do Królowej Śniegu Andersena. Edmund to Kay, który trafia do zamku złej królowej, a jego młodsza siostra Łucja, niczym Gerda wyrusza mu na ratunek. Zresztą samo otoczenie, aura są łudząco podobne, do tych stworzonego przez duńskiego autora. No i oczywiście odwieczna walka dobra ze złem, tak charakterystyczna dla baśni (nie tylko Andersena).
Nie jestem fanką literatury dziecięcej i 90% książek z tego gatunku, z którymi zapoznałam się w dorosłym życiu, nie przypadła mi do gustu. Może przez natłok codziennych obowiązków i przyziemne życie (praca, studia, obowiązki domowe) spowodowały, że zatraciłam dziecięcą wiarę i fantazję. Ale czy takie książki nie powinny mi jej przywrócić? Naprawdę wiele oddałabym, by na nowo poczuć tę magię, którą odczuwałam, mając te 10-13 lat.
No cóż, czasami chyba nie warto wracać do książek z dzieciństwa i nie niszczyć sobie wspomnień na ich temat