Grobowa cisza recenzja

"Ale nie tylko przemoc fizyczna stanowiła koszmar i ich życia. Słowa Grimura potrafiły chłostać niczym bicz (...) Grimurowi było wszystko jedno, czy dzieci patrzą, jak bije ich matkę i jak ja poniża, używając slow ostrych jak brzytwa."

Dawna zbrodnia, która rzuca ponury cień. Typowa islandzka historia.
Zbrodnia, która ujrzała światło dzienne po wielu latach. Czy jest możliwe dotarcie do prawdy, kiedy brak świadków, a wszelkie poszlaki zatarł czas? I przede wszystkim – czy warto wywoływać demony przeszłości, aby rozwikłać zagadkę?

Cała książka jest dość nierówna. Są bardzo dobre momenty, od których ciężko się oderwać. Ale są też i takie, które są nużące, a wręcz niepotrzebne. Temat przemocy domowej, który jest poruszony w książce, został potraktowany zbyt powierzchnie. Uważam, że jeśli autor decyduje się na taki wątek, to powinien się w niego bardziej zagłębić. Czy jest to kryminał? Moim zdaniem, jest to bardziej obyczajówka, z wątkiem kryminalnym. Poznajemy w niej historię i życie inspektora, które prowadzi śledztwo. Jeśli komuś zależy na poznanie jego historii, to poleciałabym po sięgnięcie po pierwszy tom z serii z jego udziałem. Jeśli ktoś liczy na wartką akcję, dramatyczne i krwawe morderstwa, to sięgnęłabym raczej po inną pozycję. Akcja nie pędzi, raczej pełznie. Na palcach jednej ręki mogłabym policzyć momenty, w których faktycznie nie mogłabym doczekać się, tego co stanie się na następnej stronie. Historię poznajemy dwutorowo. Współczesne czasy przeplatają się z okresem II wojny światowej. Jednak te "przeskoki" zostały dość jasno zaznaczone, więc wydaje mi się, że nikt nie powinien mieć problemów z połapaniem się w akcji. Osoby, które czytały zbyt wielu książek, których akcja rozgrywa się w Skandynawii, mogą mieć początkowo problem ze skandynawskimi imionami. No właśnie, skandynawski klimat... Bardzo na niego liczyłam, a dostałam go, jak na lekarstwo. Nie jest to zła książka, zabrakło mi po prostu napięcia charakterystycznego dla thrillerów i kryminałów oraz skandynawskiego klimatu. No i sama zagadka kryminalna była dość łatwa do przewidzenia. Zakończenia książki można było domyśleć się tak naprawdę w jej połowie.