Szarańcza recenzja

W Szarańczy mocno widać odwołania do Antygony Sofoklesa. Sugeruje to nawet cytat z samego początku książki.

Akcja powieści rozgrywa się w (fikcyjnej) wiosce Macondo, którą można pamiętać ze Stu lat samotności, najsłynniejszej chyba książki Marqueza. Zresztą fani autora znajdą tu wiele "smaczków", odniesień, wątków i miejsc z innych książek tego autora. Do Macondo przybywa tajemniczy przybysz, który wkrótce zostaje znienawidzony przez całą społeczność. Pierwsze strony powieści przenoszą nas do małej, zatęchłej chatki, w której swoje życie kończy wspomniany przybysz. W tym czasie reszta wioski szykuje się do swojego rodzaju zemsty na bohaterze za wydarzenia z przeszłości. Z tą nieprzychylną atmosferą musi zmierzyć się trójka bohaterów, którzy z własnej (albo i nie) woli wzięli na siebie ciężar pochówku. Są oni również narratorami i reprezentują trzy pokolenia. Te zmiany perspektyw są dość niespodziewane, zmusza to czytelnika do nieustannej czujności, by nie pogubić się w tej misternie uszytej sieci powiązań.

To niepozorna, nieco ponad 100 stronicowa, ponura i przygnębiająca powieść. Ja nie znalazłam w niej, choć krzty radości, optymizmu. I to jest chyba dla mnie największym plusem. Od razu zaznaczam, że uwielbiam książki, które są przepełnione smutkiem i wręcz rozdzierają mnie smutku. Tutaj tego rozdzierania nie było, ale z pewnością nie można jej odmówić pewnego rodzaju mroku połączonego z nostalgią.

Marquez zdecydowanie potrafi budować i wzmacniać napięcie. Przewracałam kartki z ogromną ekscytacją, chcąc jak najszybciej poznać wszystkie tajemnice i sekrety, których w tej wiosce i wśród bohaterów nie brakuje.

Niestety, ale spodziewałam się czegoś więcej po tej książce. Jak już wspomniałam, na pewno nie można jej odmówić tego, że jest interesująca. Byłam ciekawa losów bohaterów, ich przeszłości. Chciałam dowiedzieć się, z czego wynika ich zachowanie. Ale koniec końców nie pozostanie ona ze mną na dłużej. Odkąd odłożyłam ją na półkę, nie myślałam o niej, a to oznacza, że nie pozostawiła we mnie głębszych refleksji. Natomiast będzie to pozycja, do której będę chciała wrócić za kilka lat.