Księstwo Różanego Krzyża recenzja

Kontynuacja losów bohaterów, których poznajemy w „Psach Pana”.

Katarzyna dociera do Lejdy, gdzie rozwija swoje zdolności i poznaje wpływowych ludzi, którzy są zaintrygowani jej osobą. Dziewczyna jednak nie zamierza siedzieć bezczynnie i czekać na to, aż ktoś inny zadecyduje o jej przyszłości. Postanawia odzyskać swoje ziemie, ale dobrze wie, że nie będzie to proste.

W tym samym czasie najemnik Schenk bada sprawę Bani – tajemniczej bariery, która powstała na terenie Cesarstwa Niemieckiego. Nie można do niej wejść, a przynajmniej teoretycznie. Schenk znajduje jednak ślady osób, które do Bani się dostały. Postanawia ich znaleźć, ale nie spodziewa się tego, że oni znajdą go pierwsi.

Kontynuacja „Psów Pana” to książka, w której zdecydowanie mniej jest akcji, pościgów i walki. Katarzyna poznaje życie w Lejdzie, zawiązuje nowe znajomości, a także dużo planuje. I głównie na tym skupia się ten tom; na planach, opracowywaniu taktyki, zawieraniu sojuszy. Bohaterzy rozwijają się, szukając swojej drogi i rozliczając z błędami przeszłości. Marcin Świątkowski bardzo dobrze oddaje ich emocjonalne rozterki, ale także przypomina sukcesy. W „Księstwie Różanego Krzyża” można lepiej utożsamić się z postaciami, gdyż są one bardziej ludzkie i naturalne w swoich działaniach.

Z pewnością ciekawym motywem jest bariera i kult, który utworzono na jej terenie. Autor ukazuje nam podejście różnych środowisk do systemu magicznego, który występuje w powieści. Bardzo ciekawe jest to, jak postacie podchodzą do tej tematyki zależnie od tego, skąd pochodzą. Dla niektórych jest to szansa, dar od Boga, a dla innych zagrożenie i sprawka szatana. Marcin Świątkowski ukazuje nam reakcje ludzi ze wsi, miasta, drobnej szlachty, ale także kapłanów i koronowanych głów. Dzięki temu możemy obserwować całe spektrum działań, które są tu realistycznie opisane.

Ponadto widoczny jest progres w stylu pisania. Opisy akcji nie są tak bardzo chaotyczne, jak miało to miejsce w pierwszej części. Poza tym Marcin Świątkowski pozwala sobie na kilka elementów komediowych, a bohaterom nie brak ciętego języka i sarkazmu. Nadaje to charakteru oraz pewnej lekkości tej historii.

„Księstwo Różanego Krzyża” to fantastyka, która ma wiele dobrych cech. Podobała mi się bardziej niż pierwsza część, a zakończenie zostawiło mnie z zamętem w głowie i sercu. Czekam na kolejną książkę autora, bo naprawdę jestem ciekawa, jak skończy się ta opowieść! Polecam.