Lato utraconych recenzja

Lubię kiedy kolejne tomy serii trzymają poziom. Tak jest w przypadku najnowszej książki Anny Kańtoch o Krystynie Lesickiej. To kontynuacja Wiosny zaginionych, ale zupełnie spokojnie można ją czytać jako pierwszą lub potraktować jako pozycję jednotomową, ponieważ akcja dzieje się 20 lat przed wydarzeniami z Lata.

Jest końcówka lata, w leśniczówce niedaleko Żywca dochodzi do masakry rodziny Aleksandrowiczów. Przeżył tylko najstarszy syn, Kuba, który… No, to jest bardzo interesujący wątek. Ponieważ to poważna i, co gorsza, medialna zbrodnia, sprawa trafia w ręce Krystyny Lesickiej. Choć może niekoniecznie powinna. Ponieważ Krystyna, obecnie pięćdziesięciolatka, 2 tygodnie wcześnie straciła męża. Najwyraźniej uznała, że praca pomoże jej poradzić sobie z żałobą. Czy słusznie? Tego nie zdradzę.

W Lecie ważnym motywem było zaginięcie brata Krystyny. We Wiośnie ten wątek, mimo że Krystyna co jakiś czas odwołuje się do tamtych wydarzeń, jest znacznie delikatniej zarysowany. Natomiast dostajemy zupełnie nową perspektywę jej relacji z dziećmi i Wojtkiem Chodurą. Po ich zachowaniu we Wiośnie trochę nie spodziewałam, że ten wątek będzie tak poprowadzony, ale w końcu w życiu jest tak, że nawet najbliższe w pewnym okresie osoby z czasem mogą stać się mniej, niż zwykłymi znajomymi.

Znów na plus zaliczam postać Lesickiej - to jest niezwykle budujące, że można wykreować postać kobiecą, która nie jest ani wredną staruszką, ani wampo-podlotkiem, tylko interesującą kobietą w średnim wieku. Podobnie znów bardzo podobało mi się mieszanie narracji pierwszo i trzecioosobowej. O tym, że książka trzyma wysoki poziom literacki nie muszę nawet pisać, w końcu Kańtoch to uznana marka. Zagadka została skonstruowana

dobrze, przemyślanie, zagmatwana słówkiem rzuconym to tu, to tam, tak żeby nie było za prosto.

Zastanawiam się czy mam zastrzeżenia do sposobu jej rozwiązania. Tym razem ułożyłam sobie aż 3 możliwe rozwiązania, w tym to właściwe, ale nie do końca jestem przekonana czy ciąg logiczny wybrzmiał tak jak powinien, czy któreś z tych dwóch pozostałych nie byłoby prawdopodobniejsze. Ale może się czepiam, bo chciałabym żeby zawsze wszystko było logiczne, a tak się przecież nie da, bo czynnik ludzki nie jest logiczny. Zwłaszcza, że to rozwiązanie również było do pomyślenia i miało podbudowę w całej fabule.

Mam 1 malutkie zastrzeżenie merytoryczne - weterynaria w Krakowie pojawiła się dopiero w 2009 roku, gdyby pojawiła się wcześniej, nawet nie zastanawiałabym się nad prawem. To nie ma większego znaczenia dla fabuły i nie wpływa na to, że książkę bardzo polecam, chodzi raczej o moje osobiste odczucia.

Jestem ciekawa w którą stronę Kańtoch pójdzie w kolejnym tomie - cofnie się jeszcze głębiej? Pokaże moment zaginięcia? Nie mogę się doczekać.