Płatki na wietrze recenzja

Jak zacząć, żeby od pierwszego zdania nie zacząć sypać gromów na biedną, nieżyjącą już, pisarkę? "Płatki na wietrze" przeczytałam tylko po to, żeby dowiedzieć się, jak Cathy zamierza ukarać matkę i babkę. Tylko takie uczucie udało się we mnie wywołać autorce - pragnienie zemsty w imieniu dzieci przetrzymywanych na strychu przez ponad trzy lata i podtruwanych arszenikiem przez najbliższe osoby. Jest to jedyna mocna strona serii książek o rodzeństwie Dollanganger (choć można mieć wątpliwości czy to rzeczywiście mocna strona).

Nieprawdopodobne przygody dzieci mogą tylko śmieszyć, a nie przerażać. Każdy fatalny zwrot akcji, który dopadał Cathy wydawał się bardziej groteskowy od poprzedniego. Losy głównej bohaterki, a jednocześnie narratorki są tak tragiczne i pogmatwane, że przyprawiają o zawrót głowy. Cathy nie wzbudza sympatii - jest zapatrzona w siebie, niezbyt inteligentna, nie potrafi podejmować decyzji. Jest tak piękna, że zakochuje się w niej każdy mężczyzna, który na nią spojrzy, czym przywodzi na myśl marysuizm (Catherine we własnych oczach to uosobienie Mary Sue - przepiękna, przebiegła, niesamowicie zdolna, mądra, itd.). Cathy nie myśli o niczym poza pragnieniem zemsty i seksem. Całe jej życie toczy się wokół tych dwóch spraw - każdy mężczyzna pragnie jej tylko fizycznie, co niezbyt dobrze świadczy o jej intelekcie. Do tego można dodać jeszcze fakt, że bohaterka o każdym, który przewinie się przez jej łóżko mówi: "Był jedynym mężczyzną, którego naprawdę kochałam." Będzie to dotyczyć zarówno Chrisa, jak i Juliana, Paula, Barta... Jej podboje erotyczne budzą niesmak i poczucie zwątpienia w wartości moralne.

Nagromadzenie tragedii i wręcz groteskowe sytuacje to nie jedyny mankament powieści. Czyta się ją szybko, jest napisana prostym językiem, lecz jest jednocześnie chaotyczna, pourywana i napisana bez polotu. Niektóre sytuacje ciągną się w nieskończoność i wielokrotnie powtarzają (np. rozmowy Cathy z Chrisem, w których on błaga po raz kolejny, by została jego kochanką, a ona, choć mdleje w jego ramionach, niezmiennie odmawia), inne są ukazane zbyt powierzchownie, jakby niedokończone. Czasem dni wleką się przez kilka rozdziałów, innym razem kilka istotnych lat mija w przeciągu połowy strony. Brak tu równowagi i harmonii.

Zakończenie wydaje się satysfakcjonujące dla mojego poczucia sprawiedliwości i pragnienia ukarania grzechów, lecz wszystko psuje nachalne moralizowanie i straszliwe ukaranie Cathy za życie wypełnione pragnieniem zemsty.

Miałam nie sypać gromów od pierwszego zdania - nie wyszło... Istnieją jeszcze dwa tomy tej serii - nic nie zmusi mnie do sięgnięcia po nie. Zdecydowanie szkoda czasu.