Płatki na wietrze recenzja

Cathy, Chris i Carrie po ucieczce z poddasza domu Dollangangerów trafiają pod opiekę doktora Sheffielda. Po latach spędzonych w zamknięciu powoli zaczynają odnajdywać się w nowym świecie. Jednak przeszłość cały czas nie daje o sobie zapomnieć. Zwłaszcza Cathy ogarnięta jest obsesją i chęcią zemsty. Pragnie wymierzyć sprawiedliwość znienawidzonej matce i babce. Jednocześnie ona jak i Chris postanawiają spełnić swoje marzenia, w czym pomaga im doktor Sheffield. Czy po wszystkim co przeszli mają szansę na normalne, szczęśliwe życie? Czy przeszłość po raz kolejny ich zniszczy?

Pierwsza część sagi Rodziny Dollangangerów, "Kwiaty na poddaszu", stanęła na mojej półce z ulubionymi książkami. Miałam nadzieję, że druga część również stanie się ulubioną. Niestety bardzo się rozczarowałam i zawiodłam. "Płatki na wietrze" okazały się średnie. Najbardziej irytowało mnie zachowanie Cathy. Ta dziewczyna strasznie działała mi na nerwy. Każdy mężczyzna z którym coś ją łączyło według niej był tą prawdziwą, wielką miłością. Dla mnie było to żałosne. Kochała jednego, za chwilę była przekonana, że kocha innego... Bez sensu. Do tego jeszcze zaborczy, nachalny i zazdrosny Chris. Ja rozumiem, że rodzeństwo dużo przeszło, cierpiało, itp. Jednak wydaje mi się, że autorka w tej części trochę za bardzo odleciała. Jedyną osobą, której było mi żal, była Carrie. Uważam, że zdecydowanie więcej powinno być jej w książce. Niestety uwaga była poświęcona najbardziej Cathy. Zemsta jaką dziewczyna zaplanowała dla swojej babci również była żałosna. Nie wiedziałam czy się śmiać czy płakać. Dramat goni dramat, a jego królową jest właśnie Cathy. Zakończenie okazało się przewidywalne, nie było w nim ani trochę zaskoczenia. Po świetnej pierwszej części liczyłam na zupełnie coś innego. Niestety książka okazała się niedojrzała, tak samo jak główna bohaterka. Wielka szkoda, bo zapowiadało się na bardzo ciekawą i oryginalną historię. Mimo wszystko chciałabym poznać kolejne części. Być może okażą się troszkę lepsze.