Pamiętniki Wampirów - Dusze Cieni recenzja

Elena, Matt i Damon ruszają na pomoc więzionemu Stefano. Aby go uwolnić muszą odnaleźć bramę do podziemnego świata, a tam z kolei odszukać dwie połówki lisiego klucza. Mimo starannie przygotowanego planu, powodzenie całej akcji staje pod znakiem zapytania. Czy uda im się wypuścić Stefano i jak zakończą się losy naszych bohaterów? Tego wszystkiego dowiemy się z trzeciej księgi Pamiętników Wampirów.

Już sam tytuł niniejszej książki - Dusze Cieni - wydał mi się na tyle interesujący, że nadzieje wiązane z serią odżyły na nowo. Po całkiem niezłej części pierwszej, nie do końca udanej drugiej, księga trzecia ponownie zaskakuje i to na plus. Oceniając ją całościowo mogę przyznać, że jest to nieźle napisana powieść fantasy, a wyobraźnia pani Smith nareszcie podążyła właściwą drogą.

Mamy tu frapujące sceny podziemnego świata, którym włada wojna, przemoc i tyrania. Jest to kraina niewolników oraz zadawania cierpienia dla samej tylko przyjemności, a równocześnie i ojczyzna istot obdarzonych wielkimi mocami. W książce spotykamy niezwykle plastyczne opisy architektury, w tym okazałych pałaców, a obok tego dzielnic wiecznego ubóstwa i brudu. Temu wszystkiemu towarzyszy niepokojąca atmosfera nieprzemijającego zmierzchu sprawiająca, że Dusze Cieni czyta się niemalże jednym tchem. Śmiało mogę przyznać, że jest to część, która zrobiła na mnie najlepsze wrażenie.

W „Mrocznym Wymiarze” ponownie spotykamy bliźnięta kitsune – Misao i Shinichiego, którzy kradną wspomnienia Damona. Niewolnicę Ulmę, odgrywającą w życiu bohaterów jedną z ważniejszych ról, a także wampira Sage’a i dwójkę jego podopiecznych: sporych rozmiarów psa imieniem Miecz oraz nieustraszonego sokoła o imieniu Szpon.

W części tej znacznie więcej miejsca poświęcono Damonowi, z którym to Elena spędza teraz zdecydowaną większość swojego czasu, co z kolei przekłada się na żywione do niego uczucia. Dziewczyną zaczynają targać wątpliwości, którego z braci Salvatore kocha tak naprawdę. Zaangażowana emocjonalnie w uwolnienie mieszkającego w Damonie chłopca, zaczyna coraz bardziej się w nim zatracać.

Jedyne co mnie w Duszach Cieni irytowało, to dialogi Eleny ze Stefano i zwroty typu: mój aniele, najdroższy, zawsze będę cię kochać... Za dużo, za słodko i zdecydowanie nie dla mnie. Na szczęście Stefano w tej części pojawia się na tyle rzadko, że na uporczywe fragmenty można tylko pobieżnie rzucić okiem i jednocześnie nic przy tym nie stracić.

Słowami zakończenia mogę tylko dodać, że przeszukując internet natknęłam się na informację, że nie jest to jeszcze koniec cyklu. Co jest akurat dla mnie dobrą nowiną, ponieważ nie wyobrażam sobie, żeby autorka mogła niecnego Damona zostawić „w takim” położeniu. Trzeba mieć tylko nadzieję, że Północ – bo tak ma nazywać się dalsza część – będzie równie dobra, jak nie lepsza od swej poprzedniczki. A obecnie nie pozostaje mi nic innego, jak polecić wam wszystkim Dusze Cieni.

L. J. Smith „Pamiętniki Wampirów – Księga 3: Dusze Cieni”
Ilość stron: 602
Wyd. Amber
Warszawa 2011
Ocena: 5/6

http://www.od-deski-do-deski.blogspot.com/