Kastrator recenzja

Wiktor jest rozwiedzionym czterdziestoletnim nauczycielem historii. Jedyny sens jego życiu nadaje dwunastoletnia córka Weronika. Jako tata dorastającej dziewczynki jest wyjątkowo cięty na mężczyzn czyhających w sieci na naiwne dziewczynki i krzywdzących ich w najgorszy możliwy sposób. Gdy zaczyna zabawiać się w wyrocznię, prawie gubi się w okrucieństwie, jakie uczy się zadawać. Jego hamulcem zostaje piękna młoda kobieta. Co się by się jednak stało gdy zagrożona była by Weronika?

"Kastrator" jest niesamowitym thrillerem psychologicznym. Śledzimy w nim i przestępcę i jego nemesis. Obserwujemy ich rozwój, wzloty i upadki i poznajemy ich emocje. Widzimy proces namierzania ofiary i zacieśnienia z nią więzi i to od obu stron. Wszystkie postaci zaprezentowane są w bardzo przekonujący sposób, a głównego bohatera nie sposób nie polubić. Kiedy dowiedziałam się o jego prywatnym koszmarze z dzieciństwa miałam wrażenie jakby ktoś skrzywdził mojego znajomego. W książce sporo jest wulgaryzmów, ale nie są rażące, wręcz przeciwnie - sprawnie wplecione, są potrzebne, wzmacniają przekaz, sprawiają wrażenie, że czytamy o prawdziwych ludziach. Wrażenie wzmacnia świetny styl autora, równowaga w prowadzeniu narracji, opisy, nie raz zbyt sugestywne, ukazują zbrodnie, o jakich nikt nie chce czytać. Książka rozwaliła mi mózg, złamała serce, ale była świetna.

"Kastratora" można traktować poniekąd jako ostrzeżenie dla wszystkich rodziców nastoletnich dziewczyn. Mimo, iż wiem ile zagrożeń czai się w internecie, brakowało mi wyobraźni żeby do końca je sobie uświadomić. Jako mama dwunastolatki mogę się tylko cieszyć, że moja córka jeszcze o wszystkim mi mówi, ale wiem, że muszę być bardzo czujna. Co prawda nie wyobrażam jej sobie jak tych z książki z ustami umalowanymi na niebiesko czy zupełnie samodzielnie poruszającej się po mieście. Jednak właśnie "kastrator" uświadomił mi jak naiwnie takie dzieciaki potrafią się otworzyć przed drugą osobą gdy poszukują akceptacji i jak okrutnie ktoś może to wykorzystać.