Kobiety z klasą recenzja

W drodze do Paryża Maria, islandzka wulkanolożka, spotyka tajemniczą Gemmę. Relacja dwóch kobiet zmierza w nieprzewidywalnym kierunku, a cała powieść opisywana jest jako pełna humoru i ironii rozprawa z feminizmem i wolnością seksualną.

"Kobiety z klasą" premierę miały niedawno, nie mają jeszcze wielu recenzji, ale z tych kilku, które już widnieją, wyczytać można, że ciężko tę książkę zrozumieć. Uff! Nie jestem jedyna!

Początek był niezły, oczarował mnie. Ogólnie spodziewałam się historii mocniej osadzonej w rzeczywistości, ale nie przeszkadzało mi, że tak się to zaczęło. Świat opisywany z perspektywy głównej bohaterki cechował się melancholią i poetycką wrażliwością. Poznajemy Marię, niezależną samotną kobietę, która dzieli się z czytelnikiem swoimi przemyśleniami. Zdarzały się momenty, że przechodziły mnie ciarki! Niektóre zdania były warte zapisania jako trafne cytaty. Było to co prawda odrobinę chaotyczne, bo bohaterka pozwalała płynąć swoim myślom w różnych kierunkach, dlatego trzeba było się skupić na lekturze.

A potem przyszła Gemma i zaczęła się rozkręcać.

Teraz zastanawiam się, czy to nie było jakieś alter ego Marii, taka ukryta część jej osobowości... Ale nie, nie chcę myśleć o tej postaci. Była przeokropnie irytująca, wygłaszała najbardziej skrajne tezy o zniszczeniu rodzaju męskiego, jeśli to miał być ten element humorystyczny, to zdecydowanie nie w moim guście. Najgorsze jest to, że powieść z każdą chwilą robiła się coraz bardziej zawiła i sama już nie wiedziałam, czy mam się złościć, czy przymykać oczy na to, co się dzieje... O co tam chodziło, do diaska?!

Nie sądzę, żeby cokolwiek z lektury zostało ze mną na dłużej. Może to kwestia bariery kulturowej, nie mam pojęcia... Polecam osobom lubiącym cięższy kaliber literatury pięknej 🤷‍♀️