Strach recenzja

Jest głęboka noc. Załączenie światła w mieszkaniu w niczym nie pomaga - potęguje tylko poczucie klaustrofobii. Ciemność was otacza, napiera na was z każdej strony. Czujecie się odsłonięci, jakby bezbronni. Wiecie, że widać was doskonale z każdej strony. Ale tego co w ciemności się czai nie sposób zobaczyć. Przynajmniej do momentu w którym nie będzie za późno.

Jesteście w mieszkaniu zupełnie sami. Otoczeni przez ciemność, ciszę i natłok niechcianych wspomnień z dzieciństwa. Wspomnień dotyczących czegoś, co nie powinno się nigdy zdarzyć. Ale jednak się zdarzyło. I zaważyło na całym waszym przyszłym życiu. Ale przecież to tylko wspomnienia, prawda? Niechciane obrazy, które podsuwa Wam zmęczony mózg. Nie powinniście przywiązywać do nich większej uwagi.

I wtedy coś nagle trzaśnie w spokojnym do tej pory mieszkaniu. Podłoga zaskrzypi. Stare radio w kuchni nagle zacznie grać. Drzwi do pokoju się uchylą.
To nic strasznego - wszystko można wytłumaczyć jak najbardziej racjonalnie. Coś trzasnęło-zaskrzypiało dlatego, że wychłodzone do tej pory mieszkanie zaczyna się ogrzewać. Radio załączyło się z powodu spięcia. Drzwi otworzył przeciąg, ale wcześniej nie zwróciliście na to uwagi.
A co jeśli... nie? A co jeśli w ciemności naprawdę coś się czai i obserwuje każdy wasz ruch? Co, jeśli to coś czerpie z tego złośliwą, niemal namacalnie odczuwalną satysfakcję z waszego strachu? Co, jeśli to coś chodzi niewidoczne po waszym mieszkaniu, czai się za waszymi plecami, ukrywa w rozdygotanym cieniu, przykłada ucho do drzwi prowadzących na korytarz albo mości się w salonie zmarłej dawno temu sąsiadki? Co, jeśli to coś samo otwiera drzwi do pokoju, którego wnętrza nie chcecie oglądać?

Paranoja, prawda?
A może jednak nie?


,,Strach'' jest powieścią, która w pełni zasługuje na swój tytuł. Smętno-nostalgiczno-depresyjny nieplanowany i niechciany powrót do domu szybko zmienia się w coś mroźnego, paraliżującego, klaustrofobicznego i osaczającego. To jest właśnie to, przed czym Jożo Karsky całe życie uciekał i z czym będzie musiał się w końcu zmierzyć. I to nie jest tak, że bohater ma wybór - czas w którym można było go dokonać minął dawno temu i został przez wszystkich przegapiony. Losy Oty, Bohusza, Hany i Joża splatają się teraz po raz kolejny i ostatni.

Czy ,,Strach'' polecam? Jak najbardziej. W moim odczuciu jest książką zdecydowanie lepszą, niż ,,Szczelina'' i to z kilku względów. Po pierwsze, osadzenie akcji w małej miejscowości, w zasadzie na przestrzeni kilku punktów, zaowocowało przerażająco klaustrofobicznym klimatem. Po drugie, Jożo (w przeciwieństwie do Igora ze ,,Szczeliny'') jest bohaterem, którego byłam w stanie zrozumieć i polubić. Naprawdę mu kibicowałam! Po trzecie... po trzecie to, co stało się na polanie i to w jaki sposób kolejne ofiary były wybierane i naznaczane okazało się naprawdę przerażające ze względu na swoją katastrofalną nieuchronność. I na pokrętną logikę, która kryła się w tych działaniach.