Księżyc w nowiu recenzja

Wchodząc w drugi tom sagi Zmierzch, spodziewasz się może więcej wampirów, gorących spojrzeń Edwarda i rodzinnych klimatów u Cullenów. Tymczasem dostajesz… ciszę. Pustkę. I dziewczynę, która przez cztery strony (czyli cztery miesiące) patrzy w przestrzeń. I wiesz co? To działa.

Stephenie Meyer zaskakuje tym, że nie idzie na łatwiznę. Nie serwuje nam pożegnania z Edwardem i “dobra, czas na nowego chłopaka”. Nie. Dostajemy BELLĘ W DEPRESJI, w wersji brutalnie prawdziwej. Przestaje jeść, przestaje mówić, budzi się z krzykiem, zawiesza się w pustce. Nawet jeśli nie nazwane to wprost jako depresja kliniczna – to objawy są jak z podręcznika. I to porusza, bo Meyer naprawdę oddała ten stan: znużenie życiem, zamknięcie się w sobie, a potem desperackie szukanie jakiegokolwiek bodźca, by poczuć cokolwiek.

I właśnie wtedy pojawia się Jacob.

Nie jako wielka miłość od pierwszego wejrzenia. Nie jako zamiennik Edwarda. Jako przyjaciel, który kawałek po kawałku skleja Bellę z powrotem w jedną całość. To nie jest relacja oparta na wielkich uniesieniach, ale na ciepłych spojrzeniach, wspólnym dłubaniu przy motorach, głupich żartach i pierwszych, nieśmiałych uśmiechach po miesiącach mroku. I wiesz co? To piękne. I prawdziwe.

Jacob – uroczy, opiekuńczy, momentami wręcz zbyt dobry – staje się emocjonalnym ratownikiem. A Bella… no cóż, ona nie tyle się zakochuje, co desperacko potrzebuje kogoś, kto nie znika. To bardzo subtelnie napisane. Czuć, że ona ciągle żyje w cieniu Edwarda. Ale Jacob daje jej coś, czego wcześniej nie miała: bezpieczne miejsce, gdzie nie musi udawać, że wszystko jest okej.

Oczywiście, nie wszystko w tej książce jest idealne. Brak Cullenów trochę boli (szczególnie jeśli, jak ja, zdążyłaś się do nich przywiązać). Akcja chwilami zwalnia. I można się zastanawiać, czy Bella nie powinna jednak pójść na terapię, zamiast rzucać się z klifu, żeby „usłyszeć Edwarda w głowie”. Ale hej – to w końcu dramat nastolatki, nie poradnik zdrowia psychicznego. A jako taki, jest zaskakująco trafny.

Styl Meyer pozostaje lekki, prosty, ale nie prostacki. Idealnie trafia w klimat młodzieżówki – i w emocje czytelnika. Bo niezależnie, czy masz lat 16, czy 30, pewne uczucia zostają z nami na zawsze: ból po stracie, głód bliskości, i to dziwne coś, co dzieje się w środku, gdy ktoś patrzy na ciebie tak, jak Jacob patrzy na Bellę.

Podsumowując:

Księżyc w nowiu nie jest może tak porywający jak Zmierzch, ale za to wchodzi głębiej – pod skórę, do środka duszy. Pokazuje, jak to jest przejść przez coś, co wydaje się końcem świata – i odnaleźć w tym ciemnym lesie choćby jedną, ciepłą rękę, która trzyma cię przy życiu.