Tata Tadzika recenzja

Jeśli ktoś spodziewa się po tej książce zwrotów akcji, dramatycznych cliffhangerów czy metafor, które można by analizować przez semestr na filologii, to... niech lepiej weźmie coś innego z półki. Ale jeśli masz ochotę na coś lekkiego, co wciąga jak dobre cappuccino z pianką – Tata Tadzika to książka idealna na wieczór (albo dwa, bo dłużej i tak się nie da jej czytać – za krótka!).

Maciej Stuhr w roli taty? No kto by pomyślał, że będzie z tego taki emocjonalny rollercoaster, ale w wersji familijnej. Bo choć książka składa się z 24 krótkich rozdziałów i fabularnie nie dzieje się tu absolutnie nic przełomowego (chyba że za przełom uznać pierwszy uśmiech Tadzika lub wyjście z wózka), to i tak nie sposób się oderwać. Dlaczego? Bo Stuhr to mistrz obserwacji i podania jej z ironicznym, ale ciepłym uśmiechem.

Jego styl? Krótkie zdania, zero zadęcia, dużo luzu. Ale uwaga – czasem ten luz podstępnie prowadzi cię do zdania, które wbija się w głowę mocniej niż niejedna poetycka fraza.

Zatrzymujesz się. Milkniesz. I nagle w tej książce o pieluchach i dziecięcych dialogach widzisz... życie. Kruchość. Upływ czasu. Boom.

Ale spokojnie, to nadal książka o byciu tatą – nie o przemijaniu świata. Codzienne troski, walka z brakiem snu, dziecięce pierwsze słowa i ten moment, kiedy zastanawiasz się, czy twój kilkulatek nie jest przypadkiem mądrzejszy od ciebie. Wszystko to Stuhrowi udaje się pokazać bez lukru, ale i bez użalania się. Bo bycie rodzicem to jedno wielkie: „WTF, ale kocham to”.

Na plus? Humor, lekkość, autentyczność. Na minus? Chyba tylko to, że po tych 24 rozdziałach ma się ochotę na jeszcze. I trochę szkoda, że książka nie ma większej fabularnej struktury – ale może właśnie o to chodzi. Że rodzicielstwo to zbiór takich małych, codziennych opowieści.

Polecam wszystkim, którzy chcą się pośmiać, wzruszyć i chwilami zatrzymać. A najlepiej – wszystkim rodzicom. Choć, uprzedzam – nie ma tu instrukcji obsługi dziecka. Ale może i lepiej.