Chemia śmierci recenzja

Jakiś czas temu zdałam sobie sprawę, że poza młodzieżówkami, najczęściej sięgam po powieści, w których są trupy. Przynajmniej kilka trupów. Im ich więcej tym ciekawiej. Trupy, trupy, trupy, to coś, co Ola lubi w książkach najbardziej i czego szuka.

Ta zasada doskonale sprawdza się w przypadku „Chemii śmierci” Simona Becketta. Przenieśmy się na prowincję, gdzie od trzech lat pracuje i mieszka David Hunter. Oficjalnie lekarz, ale w tajemnicy antropolog sądowy, którego przykra przeszłość doprowadziła do tego, że z pięknego Londynu wyniósł się na wieś.

Mężczyzna prawdopodobnie dalej żyłby sobie w spokoju lecząc okolicznych mieszkańców, gdyby nie przerażająca wiadomość. Dwójka dzieciaków znalazła w lesie zwłoki kobiety. Chcąc nie chcąc David zostaje zaangażowany w śledztwo, które od pewnego momentu staje się dla niego sprawą osobistą.

Morderca jest bestią, to w jaki sposób traktuje swoje ofiary przekracza moje rozumowanie i zbudza obrzydzenie. Z każdą chwilą przybywa makabrycznych informacji, które wbrew pozorom wcale nie przybliżają policji i Huntera do rozwiązania zagadki.

Muszę przyznać, że mimo tematu, który do najprzyjemniejszych nie należy, książkę czytało mi się bardzo dobrze, lekko i szybko. Autor doskonale wie, jak przyciągnąć czytelnika i jednocześnie jak go zatrzymać, bo wzbudził we mnie na tyle duże zainteresowanie swoją twórczością, że bez wątpienia sięgnę po kolejne części serii przygód Davida Huntera. Jestem pewna, że kolejne śledztwa również mnie zaskoczą i kto wie, może wciągną podobnie jak to.

Nie będę ukrywać, że poznając sprawcę lub sprawców (nawet nie myślcie, że wam to zdradzę, bo tego nie zrobię) byłam w ogromnym szoku, mimo tego, że z tyłu głowy przeczuwałam, że coś mi tu nie do końca pasuje w zachowaniu pewnego bohatera lub bohaterów.

Czy polecam „Chemię śmierci”? W stu pięćdziesięciu procentach. Jestem pewna, że fani gatunku będą nią zadowoleni, a każdy inny czytelnik również znajdzie w niej coś co go zainteresuje i nie będzie to dla niego czas stracony.