Chemia śmierci recenzja

Po wydarzeniu, które nieodwracalnie zmieniło życie bohatera, doktor David Hunter zdecydował, że powinien opuścić Londyn i przeprowadzić się do niewielkiej miejscowości w hrabstwie Norfolk. Cisza i spokojna atmosfera miały wpłynąć kojąco na psychikę i uspokoić zszargane tragedią nerwy. Nie spodziewał się jednak, że tym w raju na ziemi stanie się coś, co zmusi go do ponownego przeżycia największych koszmarów i powrotu do najgłębszych traum.

Fabularnie nie dostaliśmy w Chemii Śmierci nic odkrywczego. Autor zaserwował nam wszystkie popularne w thrillerach i kryminałach cechy definiujące protagonistę - smutny, mroczny bohater po przejściach, który decyduje się na zmianę, ale zmuszony jest ponownie przeżyć najgorsze momenty swojego życia, stanąć do walki ze swoimi demonami.
Oklepane frazesy.

Tylko, że Beckettowi udało się nie stworzyć karykatury. Hunter nie jest przerysowany. Jednocześnie nie jest również najbardziej głębokim bohaterem powieści w światowej historii literatury, ale ten złoty środek wystarczy, by polubić i zrozumieć Davida, jego zachowania i motywację.

Sama akcja jest również typowa dla gatunku:

Muszę jednak przyznać, że zwrot akcji był zaskakujący (chociaż w pewnym momencie udało mi się do pewnego stopnia go przewidzieć). Powiem szczerze, że cała ta historia KRYMINALNA w kryminale miała dla mnie drugorzędne znaczenie. To, co zauroczyło mnie w Chemii Śmierci najbardziej, to portret psychologiczny zarówno Huntera i jego partnerki, jak również małomiasteczkowej społeczności, że wszystkimi jej wadami i problemami.

Podobnie czytałam serię z Harry'm Hole Jo Nesbø, sprawy rozwiązywane przez Harry'ego, chociaż interesujace, traciły na znaczeniu przy analizie przeżyć i problemów bohatera.

Ciężko było czytać o zaściankowości i uprzedzeniach mieszkańców. Wszystko, co inne, jest wrogie, a każdy, kto wyróżnia się chociaż odrobinę, na pewno nam zaszkodzi.
Ale tak wygląda życie w małej, zamkniętej społeczności, autor idealnie to odtworzył.

Myślę, że warto o tym wspomnieć: David Hunter jest antropologiem sądowym. Ostatnim elementem między rozwiązaną a nierozwiązaną sprawą kryminalną. Wkracza wtedy, gdy dla patologa jest już za późno. Co oznacza, że pracuje z ciałami w stadium wysokiego rozkładu.
Ale jeśli jesteś wrażliw*, nie bój się. Opisy sekcyji są wyważone. W pewien sposób nawet makabrycznie poetyckie.

Czy polecę tę książkę? Tak.
Czy sięgnę po kolejne części serii? Oczywiście.