Wszyscy ludzie generała recenzja

 "Wstrząsający portret elit, które stanowią otoczenie Donalda Trumpa" informuje nas okładka Wszystkich ludzi generała. Obok notki o filmie z Bradem Pittem powstającym na podstawie książki i potrzebnej jak tlen informacji, że była ona bestsellerem New York Timesa, to główna zachęcajka umieszczona przez Znak na okładce. Jeśli z drugą i trzecią ciężko polemizować, bo film jest dostępny na Netflixie już od jakiegoś czasu i podejrzewam, że książka faktycznie sprzedawała się bardzo dobrze, bo jest to kawał dobrego, kontrowersyjnego, reportażu polityczno - wojennego, to tezy o elitach Trumpa w żaden sposób nie idzie obronić. Hastings nie dzieli opisywanych postaci na Demokratów i Republikanów, równie mocno co generałom McChrystalowi i Petraeusowi dostaje się Obamie i Hillary Clinton, a Trump? Trumpa nie było nawet w prezydenckich planach gdy książka ujrzała światło dzienne.
 
 Nie przepadam za książkami o tym "jak pisałem książkę" jednak w tym przypadku jest inaczej. Reportaż Hastingsa dla Rolling Stonea* wywołał prawdziwe tornado w Białym Domu i mocno przyczynił się do dymisji McChrystala. Sama książka jest rozwinięciem tego artykułu. Używając terminologii filmowej: jednocześnie jego prequelem sequelem i spinoffem. Hastings konfrontuje wizerunek generała stworzony przez zręcznych speców od PR z własnymi odczuciami (ze sztabem dowódcy amerykańskich wojsk w Afganistanie spędził z przerwami miesiąc) i z jego faktycznymi dokonaniami. Akcja toczy się na dwóch planach czasowych. Pierwszy, począwszy od 2009 roku, ukazuje tło polityczne i nastroje panujące w armii i w otoczeniu świeżo wybranego na prezydenta Baracka Obamy - ścieranie się różnych koncepcji na to jak dalej prowadzić wojnę w Afganistanie, równocześnie (drugi plan: od wiosny 2010 roku), to już historia samego artykułu.
 
 Podoba mi się styl Michaela Hastingsa. Prosty, dosadny i ironiczny (na granicy sarkazmu) sprawia, że Wszystkich ludzi świetnie się czyta. Hastings, reporter wojenny, piszący jako freelancer dla różnych redakcji, właściwie od początku wojny z terroryzmem, jest bystrym obserwatorem, do książki przemycił wiele ciekawych przemyśleń o polityce i politykach oraz o wojnie i wojskowych. Co ważne nie włazi nikomu w tyłek i nie pisze pod pod z góry określoną tezę, bo brak bezstronności według mnie jest największą bolączką dzisiejszego dziennikarstwa. Wielka szkoda, że nie przeczytamy nic więcej jego autorstwa - Hastings zginął w wypadku samochodowym w 2013 roku w wieku zaledwie 33 lat. 
 
 
 *The Runaway General: The Profile That Brought Down McChrystal - jest dostępny w internecie, warto przeczytać.