Ściana recenzja

J. Harrow kolejny raz zaskoczyła pozytywnie i twardo trzyma swoje miejsce w pierwszej trójce moich ulubionych polskich autorów. „Ściana” to książka, która ukazała się dzisiaj na wydawniczym rynku nakładem nowego wydawnictwa Imagine Books i którą KONIECZNIE musicie przeczytać, licząc się z tym, że na dobre porwie Was rzeczywistość Nataszy i Norberta. A jest to świat, w którym nie brak problemów, w którym został poruszony społeczny problem i w którym nic nie będzie kolorowe, jeśli bohaterowie sami nie nadadzą swojej rzeczywistości wyrazistych barw.

Tak naprawdę, nie jestem w stanie powiedzieć, co w tej książce urzekło mnie najbardziej, bo ona jako całość urzekła mnie nie w stu, a w dwustu procentach.

Bardzo podoba mi się postać Nataszy. Młodej kobiety, która za sprawą wydarzeń, które ją dotknęły, zatraciła siebie. Odizolowała się od społeczeństwa, popadła w rutynę, z której nie potrafiła się wydostać, a ukojenia dla swojej psychiki szukała w samotności i kolejnych butelkach alkoholu. Jedyną osobą, na którą potrafiła się otworzyć, była jej siostra. Ta jedna, najbliższa osoba, przed którą potrafiła być sobą, zarówno tą złą, jak i dobrą wersją. Przyznam szczerze, że sposób, w jaki została ona przedstawiona, to jak dobrze zostały opisane jej odczucia i jak zostały wytłumaczone decyzje, które podejmowały, doprowadziły do tego, że z dziecinną łatwością przyszło mi zrozumienie tej postaci. Spory wpływ na to miał fakt, że potrafiłam w niej dostrzec jakąś cząstkę samej siebie, więc to, co robiła, jak się czuła i jakie decyzje podejmowała, chwytało mnie za serce, doprowadzało do ucisku w gardle i zastanowienia się nad wieloma rzeczami. Jeszcze bardziej spodobało mi się to, w jaki sposób Natasza zaczęła się zmieniać. Fakt, że potrafiła się przełamać i odejść od znanej sobie, bezpiecznej rutyny, wywołał uśmiech i dumę z tego, że zrobiła jakiś krok do przodu i zmusiło do trzymania kciuków, by się udało.

Jeśli chodzi o Norberta, jego również nie da się nie polubić. Podobnie jak Natasza, on również ma swoją przeszłość, której musi stawić czoła. Jest ona inna, ale równie bolesna. Mężczyzna w przeciwieństwie do Nataszy znajduje inne sposoby na odreagowanie i danie upustu temu, co w nim siedzi. Jest charyzmatyczny, towarzyski i na swój sposób naprawdę zabawny, co idealnie kontrastuje z postacią jego sąsiadki i pokazuje, że przeciwieństwa mają szansę na to, żeby się przyciągać, a to stwierdzenie to nie są puste słowa. Początkowo nawet trochę mnie irytował. Myślałam, że będzie to jedna z tych męskich postaci, gdzie facet ma się nie wiadomo za kogo i liczy się dla niego tylko dobra zabawa, kobiety, które można zmieniać, jak skarpetki i który jest zapatrzonym w czubek własnego nosa bucem. Okazało się jednak, że to facet z dobrym sercem, który ma swoje wartości, przekonania, a przy tym kieruje się zrozumieniem, cierpliwością i potrafi wyciągnąć do drugiej osoby pomocną dłoń.

Cała ich relacja również ma w sobie to coś. Zaczyna się dość… niewinnie. Dwoje sąsiadów, ciężkie początki, potem pierwsze spotkania i powoli narastająca sympatia, dzięki której ta dwójka zaczyna się na siebie coraz bardziej na siebie otwierać. Rozmawiają, spędzają ze sobą upojne chwile, wspierają się w różnych aspektach dnia codziennego, a na to wszystko dają sobie zaledwie miesiąc, bo na tym polega układ, w który zdecydowali się wejść. To wystarczy jednak, byśmy mogli zapoznać się z tajemnicami, które w sobie skrywali, zrozumieć ich i dojść do momentu, w którym długo odkrywana tajemnica doprowadza do momentu, w którym czujemy, że serce zaczyna pękać, a oczy wilgotnieją od łez.

Tu zrozumiałam, dlaczego w pakiecie z książką, autorka podzieliła się chusteczkami. Nie ma się co oszukiwać, są potrzebne, o ile nie jesteśmy bezlitośni i nieczuli. Dawno żadna książka nie wymusiła na mnie tylu łez. Właściwie ostatnią, której się to udało, był Promyczek od Kim Holden. Tu zaś sytuacja się powtórzyła i wiem, że jeszcze długo ta historia będzie mi siedzieć w głowie, a za jakiś czas wrócę do niej raz, drugi, trzeci. Bo warto wracać do książek, które są życiowe, które zmuszają do refleksji i chwytają za serce. J. Harrow w przypadku tego tytułu przeszła samą siebie. Śmiało mogę stwierdzić, że jest to jak dotąd najlepsza książka, która wyszła spod jej pióra i pierwsza, w której cytaty spisywałam regularnie, by móc do nich wracać i pomyśleć nad otaczającą mnie rzeczywistością.

Reasumując, jeśli chcecie spędzić dzień z naprawdę dobrą książką, która pochłonie Was do reszty, która zapadnie Wam w pamięć i znajdzie sobie stałe miejsce w Waszych czytelniczych sercach, to nie możecie przejść obojętnie obok „Ściany”. Mamy tutaj dwa światy, odmienne, a zarazem takie, które łączy smutna przeszłość. Budowanie relacji od podstaw i bohaterów, którzy chcą się podnieść z kolan. Autorka w jednym momencie doprowadza nas do śmiechu, a w kolejnym zrzuca na nas olbrzymią, emocjonalną bombę. Lawiruje między jednym a drugim z niesamowitą łatwością, sprawia, że ciężko jest oderwać się od kolejnych rozdziałów, że chce się więcej i więcej. Na koniec zostawia nas z głową pełną myśli, poczuciem pustki i rozczarowaniem, że to już koniec.

Krótko mówiąc, jako ambasadorki medialne „Ściany” gorąco polecamy ten tytuł każdemu, kto chce spędzić czas z bardzo wartościową lekturą. Nie zastanawiajcie się i sprawcie go sobie, bo gwarantujemy, że nie pożałujecie. Ponadto niedługo zorganizujemy dla Was rozdanie, w którym do zdobycia będzie egzemplarz ściany. A po rozdaniu… Zobaczycie!