Szum recenzja

Książka ta rzeczywiście 'boli', jak powiedziano o niej w radiu, ale jest to ból oczyszczający, bo dotyka istoty naszej tożsamości. Nawet jeśli nie mieliśmy aż takich traum, jak bohaterka książki. To literatura niewielka objętościowo, ale wielka treścią. Jest to monolog wewnętrzny kobiety, dorosłej, matki i żony, która opowiada o swoim wnętrzu, o dzieciństwie naznaczonym niemówieniem o traumach obozowych matki i ciotki, o traumach wojny i czasów rasizmu i mordowania ludzi za ich pochodzenie, wypędzania ich z domu i poniżania. Narratorka mówi o swoim domu, chłodnym, pełnym niedomówień, zimnym i pełnym prześladowania jej, dziewczynki wycofanej, samotnej, niedostosowanej. To niedostosowanie rozciągało się na szkołę, rówieśników, na relacje z płcią przeciwną. Jedynym przyjacielem był wyimaginowany lis, który mówił jej, żeby nie przejmowała się ludźmi, ich oskarżeniami. Towarzyszy jej też związany esesman, a także telefony do zmarłych. Narratorka jako dorosła kobieta, walczy sama z sobą, żeby powiedzieć w końcu swojemu kuzynowi, prześladowcy z dzieciństwa, ze się nie zgadza, ze jest jej przykro. I stąd cała ta książka, cały monolog wewnętrzny. Żeby przebaczyć matce, żeby odciąć się od bycia ofiarą kuzyna. Śmieszne? Dziwne? Nie, bo każdy, kto ma w sobie trochę wrażliwości, ma w sobie swoje własne demony.
Magdalena Tulli swoją subiektywną prozą tnie czytelnikowi uczucia, duszę, wspomnienia, zmienia widzenie takich niedostosowanych dzieci.
Czy jest to książka autobiograficzna? Trudno jest mi jako czytelnikowi powiedzieć. W końcu pamiętam zajęcia z poetyki i podstawowe przykazanie czytelnika, że narrator nie jest alter ego autora, że jest kreacją fikcyjną, samoistną i tylko czerpie mniej lub więcej z doświadczeń autora. A pani Tulli w programie radiowym powiedziała, ze jej narratorka nie jest alter ego jej, Magdaleny Tulli, a jedynie zawiera jakieś motywy autobiograficzne.
Cenię taką lekturę bardzo, choć jest trudna i obciążająca. Ale czasami trzeba poczuć w sobie ból innych, ciężar życia.