To, co zostawiła recenzja

Na pewno mieliście nie raz takie uczucie, ze ta książka to będzie tak na szybko, albo po opisie stwierdziliście, ze oho..!! To coś dla mnie!! U mnie pojawiła się myśl, ze pewnie będą to czyjeś wspomnienia, (bo muszę podkreślić, ze ja nigdy nie czytam opisów książki) Czytając książkę nie byłam jakoś wciągnięta w historie, lecz z biegiem wydarzeń zaczynam rozumieć, co się dzieje i to spowodowało, że zaczęło mnie wciągać. Mamy dwie można powiedzieć rówieśnice tylko, ze jedna to Izzy lata współczesne druga to Clara lata 30.

Izzy przeżyła tragedie, która na zawsze zmieniła jej Zycie i spowodowała, ze jej domem stała się rodzina zastępcza, a Clara po tym jak przeciwstawiła się woli ojca wylądowała w zakładzie dla obłąkanych. Los tak chciał, ze droga do poznania losów i odkrycia tajemnicy i pracy do tego, co i jak się stało Izzy poznała dzięki w/w rodzicom zastępczym, którym pomaga w porządkowaniu zbiorów lokalnego muzeum, w którym pracują. Tam odkrywa rzeczy Clarry i postanawia dowiedzieć się prawdy. Izzy nagle staje przed faktem, ze własna matka zastrzeliła ojca śpiącego w łóżku! Szok, panika, nie zrozumienie i ciągłe pytania w głowie! Dlaczego?? Jak żyć? Jak zmierzyć się z rzeczywistością po czymś takim? Jak teraz patrzeć na kogoś, kto przez całe życie był dla nas ideałem? Ta historia porusza, ale na koniec przekonacie się jak bardzo.

Wyobraźcie sobie młoda dziewczynę, która to dopiero poznaje świat, miłość, własne wnętrze i tu nagle stoi wam na drodze do tego szczęścia nikt inny jak własny ojciec, który miał w jego mniemaniu lepsze ambicje na resztę życia własnej córki. To, co zrobił jej i do czego się przyczynił dowiecie się z książki, ale nie wyobrażam sobie żeby dziś tacy zwyrodnialcy mogli żyć i żeby uszło im to na sucho.. Pobyt w psychiatryku, to, w jaki sposób się z nią obchodzona, czego doznała do dnia dzisiejszego nie mieści się w mojej głowie, lecz pojawiają się tez i cudowne chwile jak np. walka o wolność, która napędza ten mechanizm do wytrwania i walki. Nadzieja, która jak to mówią umiera ostania. Uwielbiam, Clarre i jej upór w dążeniu do własnej prawdy, do walki o miłość życia jak i o własne dziecko.

Najgorsze w tym wszystkim jest to, ze do takiego szpitala trafiali wszyscy, którzy w tym całym systemie społecznym nie znaczą nic!! Np. mąż podejrzewa, ze zona go zdradza to proszę i znalazła się Bogu winna dziewczyna, która własne życie oglądać będzie za krat szpitala i to było na porządku dziennym, Masz pieniądze? Masz władze! Nikt nie kontrolował i nie dochodził wtedy prawdy, bo liczy się władza! Układy, układziki w tym Szpitalu psychiatrycznym Willard, były dla mnie przerażające. W tym całym bagnie pomimo trudu miłość zawsze zwycięży! Prawda zawsze wyjdzie na jaw!

Książka wstrząsająca, ale piękna zarazem. Będę czytała kolejna książkę tej autorki a sama ona trafiła na listę moich ulubionych.