Złote kwiaty recenzja

Oczywiście jestem ewenementem. Nie mogło być tak, że wzięłam się za serię od początku, tylko od kontynuacji, gdzie jak się domyślacie, brakuje mi wiadomości. Niemniej jednak nie zamierzałam się tym przejmować i śmiało zabrałam się za lekturę. Co mnie spotkało w powieści? Same dobre rzeczy, póki co wykręcę się z tego pytania umiejętnie.

Hermina dochodzi do siebie po trudnych sytuacji w pracy. Nie jest już policjantką, a żeby stanąć na nogi, musi przyjmować cały czas leki. Traf sprawia, że godzi się na przeprowadzenie śledztwa dla twórców popularnego podcastu. Jeszcze nie wie, ze to zmieni całkowicie jej życie.

Książka jest drugim tomem serii; nie ukrywam, że sporą przeszkodą było brak znajomości początku, chwilami niestety gubiłam się w tym, co czytałam. Nie chcę jednak umniejszać powieści, bo Autorka ma świetny warsztat, z fabułą się płynie i naprawdę przyjemnie było spędzić czas z tym tytułem. Podobało mi się, że kwestia chorób psychicznych, które tutaj były poruszone konkretnie i prawdziwie, zrobiła na mnie wrażenie, właśnie tym, że to nie była „macosza” robota, liźnięcie tematu – tylko konkretne obeznanie i podejście do tematu.

Fabuła jest porywająca, z przyjemnością śledziłam losy Herminy (tak, w ogóle uwielbiam jej imię), historia jest dynamiczna i cały czas coś się dzieje. Ten fakt sprawia, że chcemy tylko więcej i więcej. Teoretycznie miała być prosta sprawa, która jest szybka do rozwiązania, jednak w ostatecznym rozrachunku, okazuje się, że im dalej w las, tym więcej niewiadomych i więcej zagmatwania. Czytałam z zapartym tchem i zdecydowanie będę nadrabiać wcześniejszy tom, bo uważam, że nadrobienie luk, będzie idealnym sposobem na dobre popołudnie.

Podoba mi się, że pani Magdalena, połączyła wątek kryminalny z obyczajowym, nie mamy biegu przez śledztwo tylko dodatki normalnego życia, które zdecydowanie uderzają w mój gust literacki. Z pewnością sięgnę po inne powieści Autorki, bo mimo że to nasze pierwsze spotkanie, chętnie sięgnę po inne historie spod pióra powieściopisarki.