Poczwarka recenzja

Po perypetiach serwisu Nakanapie, który wielbię z całego serca, z wydawcą, udało mi się dopaść serię „Dziewczyna bez Imienia”. Moją uwagę przyciągła okładka, ale drugiego tomu, do którego się zgłosiłam. Jednakże co by złego na dobre nie wyszło, mam okazję poznać ten tytuł od samego początku. Oczywiście na opinie to nie wpłynie w żaden sposób, bo przecież to nie ma znaczenia dla faktu, w jaki sposób książka została nam oddana w czytelnicze dłonie.

Ród Ha'ami to ród z tradycjami. Obcy nie mogą liczyć na gościnę, najważniejsze są tradycje, a także twarde prawa, które uznają, że nie możesz być inny. Musisz wpasować się w społeczeństwo. Wszystko, co zrobisz, ma przynieść chwałę plemieniu. I również wszystko się zmienia, gdy właśnie do plemienia przybywa Dziewczyna bez Imienia i jej towarzysz nie człowiek.

Bardzo odpowiada mi świat przedstawiony przez Autorkę, Podoba mi się, że wspomniane już społeczeństwo i otoczenie są wykreowany w taki surowy, a nawet brutalny sposób – z zasadami dla wszystkich, bez żadnego wyjątku. Eli jest stosunkowo za delikatna na taki krąg wzajemnego uznania i takie realia. Ale właśnie dzięki temu chcemy czytać więcej i więcej!

Chciałabym móc opowiedzieć Wam więcej, ale pani Ula sprawiła, że im więcej uchylę rąbka tajemnicy, tym bardziej wyspoileruję całą historię, a przecież nie o to biega! Dużo kontrastu, dużo negatywności, która znowuż prowadzi do pozytywizmu, zapleciona sieć wydarzeń, która nie nudzi w żaden sposób. Odpowiada mi lekki, przyjemny język pani Gudel, która zadbała o urozmaicenie fabuły, a i napięcie, które chwilami wyrywa nas z kapci.

Całokształtem absolutnie nie narzekam! Jako debiut powieść spełnia moje wszelakie „wymagania” - było interesująco, moglabym w sumie powiedzieć, że i kolorowo, bo powieść jest stworzona naprawdę na poziomie, więc „na tym widz polega”. Ogromem odwagi trzeba się wykazać, by oddać swoje dzieło w czytelnicze dłonie, a już zupełnym szałem jest, gdy pisane dziecko jest w fantastycznym klimacie – przecież już się utarł schemat, jakoby polscy pisarze „nie umieją w fantastykę”.

Powieść otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu Nakanapie.pl