Miasteczko głodnych dusz recenzja

Wielkie klasyki historii zawsze mają coś z prawdy. Tak też jest z kryminałem. Opiera się on bowiem na klasyku, którym jest morderstwo.

Statek „Caledonia” prosto z Odessy przybywa do Stambułu w każdą środę o 8 rano. To już tradycyjny dzień dostawy towaru do tureckich burdeli. Targu co do ceny dobija się szybko na oczach dziewcząt. Pośrednik znika w kilka minut p zabraniu pieniędzy.

Tylko w 2013 roku policja rozbiła około 5 tysięcy grup przestępczych. A do więzień trafiło około 40 tysięcy osób. Dziecięca prostytutka pod przykrywką małżeństwa jest normą. Kobiety zostają porwane i zmuszane do prostytucji lub same decydują się na taki los ze względów ekonomicznych.

W raporcie CPK liczbę kobiet tracących życie w wyniku zabójstwa w rodzinie oszacowano na około 500 rocznie w samej Polsce. Na świecie to około 450 tysięcy. Najczęściej sprawcą jest mąż ofiary lub konkubent.

Światowe jak i polskie kryminały opierają się na jednej i tej samej fabule. Mamy sprawcę, denata, i dochodzenie. Teoretycznie czytamy te pozycje dla rozrywki, przygody czy chęci podniesienia sobie adrenaliny.

Tak naprawdę większość opisanych zdarzeń fikcyjnych mogłaby się wydarzyć naprawdę. Na zabójstwo narażone są i małe miasteczka i wielkie aglomeracje.

Na rynku wydawniczym na przestrzeni lat pojawiło się wielu autorów. Tworzyli oni w swojej wyobraźni wielkie zbrodnie. Przelewając je na papier, zapraszali czytelnika do udania się wraz z nimi w umysł mordercy. Kto z nas nie zna takich postaci jak detektyw Poirot czy Holmes. Ilu fanów tego gatunku towarzyszyło doktorowi Delewarowi i detektywowi Milo. Niewątpliwie wielkie działa Kelleraman czy Nesbo pozostaną z nami na lata. Prawdopodobnie również współczesny kryminał nigdy nie zastąpi klasyki. Jednak…

Na sam koniec 2020 roku na rynek weszła powieść Thora Larsena (pseudonim literacki Pani Kariny Krawczyk) pod tytułem „Miasteczko głodnych dusz”. Książka ta opowiada o małym miasteczku, w którym dochodzi do zbrodni. Ginie młoda dziewczyna, z tak zwanego dobrego domu. Jednak jak wiadomo, każdy dom ma swoje tajemnice. Detektyw, który sam ma problemy ze sobą, podejmuje się śledztwa, które prawie go pogrąży. Społeczność małej norweskiej wioski wydaje się tak idylliczna, że tak naprawdę nie wiadomo dlaczego dziewczyna zginęła.

Co dobra uczennica miała wspólnego z Pubem dla mężczyzn? Czy morderstwo, którego dokonano we wsi 40 lat temu, ma coś wspólnego ze śmiercią nastolatki? Co ukrywają mieszkańcy? Czy problemy detektywa spowodowały śmierć młodej kobiety? Każda strona powieści dostarcza czytelnikowi nowych pytań, a odpowiedzi brak.

Przyznam szczerze, że jestem wybredna na literaturę kryminalną. Zawsze czytam te pozycje dla relaksu i nie lubię kiedy są przewidywalne. Polskie pozycje tego typu już dawno przestały mnie zachwycać. Po książkach Pana Mroza doszłam do wniosku, że polski kryminał zszedł na psy.

Jednak kiedy zaczęłam czytać pozycje Pani Kariny Krawczyk, już na pierwszej stronie zamknęłam książkę po przeczytaniu… I nie było to spowodowane miałkością tekstu. Byłam w ciężkim szoku… Nie wierzyłam, że ktoś jeszcze tak pisze. Styl wypowiedzi powalił mnie na kolana. Dobór wyrazów jak ze słownika języka polskiego. Polot, finezja i inteligencja… Tego się nie spodziewałam.

Kiedy już ochłonęłam, zaczęłam czytać dalej. To, co działo się w tej powieści, zasługuje na wielkie wyróżnienie. Zwroty akcji, wątki poboczne, tempo, przedstawienie postaci, charakterystyka bohaterów, psychologia zbrodni… To wszystko powaliło mnie na kolana. W ubiegłym roku przeczytałam tylko dwie dobre pozycje kryminalne. Książka Pisarki właśnie jest tą drugą. Oczywiście godne uwagi sa również inne powieści Pani Krawczyk.

Nie spodziewałam się, że to kiedykolwiek powiem… Jednakże uważam, że Pani Karina Krawczyk już dziś wydając zaledwie kilka publikacji. Pobija na łopatki takich autorów jak Jonathan Kellerman, Jo Nesbo, Katarzyna Puzyńska… A Pan Mróz mógłby się od Autorki uczyć.

Powiedzieć o tej książce, że jest dobra to nic nie powiedzieć. Pozycja ta bezsprzecznie mnie zaskoczyła. Godne uwagi jest to, że akcja dzieje się w Norwegii i całkowicie pobija norweskie publikacje.

W przeciwieństwie do innych kryminałów, w tym do dosłownie ostatniej strony nie wiedziałam, kto tak naprawdę zabija. Cudowne wstawki o samej Skandynawii i Wikingach, dopełniają dzieła. Z pewnością będą one miłym dodatkiem dla czytelnika.

Dla mnie pozycja ta to hit 2020 roku. Tę książkę trzeba po prostu przeczytać. Bezsprzecznie polecam wszystkim miłośnikom literatury kryminalnej.