Wampirze cesarstwo recenzja

Czasami, gdy usłyszymy o jakiejś książce, pojawiają się niezwykle wysokie wymagania. Wiemy, gdzieś pod skórą, że będzie dobra, że będzie się nam podobać. Ale czy wytrzyma starcie z naszymi oczekiwaniami? Jay Kristoff przemówił do mojego czarnego serca Kronikami Nibynocy, więc poprzeczka była postawiona niezwykle wysoko. I już zdradzam...

... książka była...

... jeszcze lepsza niż Nibynoc. Oj, autorze drogi, toż się rozkręcasz!

"Wampirze cesarstwo" to krwisty kawałek mięsa. Krew jest wszędzie. Rozlewana z zacięciem godnym lepszej sprawy, jest w snach półwampirów, w głodzie przeklętych, jest obecna, gdy ścierają się siły dobra i zła. To książka obleczona w czerwień i jest naprawdę piękna w całunie wykonanym z krwi. Jest coś w tym dosadnym, brutalnym, przepełnionym strachem świecie, co każe nam czytać i rozpaczać. Czasami to co smutne, to co beznadziejne, potrafi być jednocześnie piękne.

Powieść ma formę spowiedzi. Nie jest to zdecydowanie wywiad z wampirem. I wcale nie dlatego, że główny bohater jest nim jedynie w połowie. Gabriel, pogromca Umarłych, swoisty Alucard z Hellsinga, wyznaje swoje grzechy, spowiada się z życia. I to nie przed jednym z oprawców, który spisuje jego historię. Spowiada się przed samym sobą. Dwie linie czasowe opowieści ukazują beznadziejną walkę ludzkości z wampirami, które zaciskają swoje piękne blade dłonie na gardle świata.

Jest to książka napisana przez mężczyznę - nie twierdzę oczywiście, że każda powieść napisana przez takowego ma te same cechy. Jestem przeciwna szufladkom męskie-żeńskie, ponieważ odbiór literatury jest indywidualny. Jednak znajdziemy tu dosadne sceny erotyczne i przekleństwa, aż furczy. Srebroświęci klną jak szewcy, nawet siostra zakonna klnie. Jednak te przekleństwa nie rażą. Są osadzone w świecie, w fabule i w stylu. Dodają smaku, jak w prozie Sapkowskiego. Są często nawet zabawne, zwłaszcza w wykonaniu pewnej postaci, która zdecydowanie przeczytała cały słownik wulgaryzmów.

Jednak gwiazdą zaranną książki są zdecydowanie wampiry. To drapieżnicy, okrutne potwory, kąpiące się w krwi niemowląt (dosłownie), często tak stare i nasycone życiem ofiar, że uważają, że mogą robić co chcą, bez konsekwencji. Wampiry brutalne, bezlitosne. I piękne. Pociągające. Potrafiące strzaskać umysł i wolę prawie każdego śmiertelnika. I takie wampiry kocham. To SĄ wampiry. Takie jakie mrok je stworzył.

Nie polecam książki osobom wrażliwym na krew i brutalność - tego jest tu pod dostatkiem. Jednak nie jest to na pewno poziom okrucieństwa co poniektórych kryminałów. Pomimo mroku i wulgarności, jest to pięknie napisana powieść, z prawdziwym talentem, opisy są bardzo często niemalże poetyckie. To - jak na wstępie powiedziałam - krwisty kawałek mięsa. Więc wgryź się w niego i poczuj, jak krew zalewa ci zmysły.