Królestwo ciała i ognia recenzja

,,Królestwo ciała i ognia” Jennifer L. Armentrout to kontynuacja ,,Krwi i popiołu”. Jak się okazuje wszystko w co wierzyła Poppy okazuje się kłamstwem. Casteel wydaje się inny niż sądziła, ale zawiera z nim sojusz. Dowiaduje się także prawdy o sobie samej.

Wobec ,,Królestwa ciała i ognia” miałam oczekiwania, a zarazem ich nie miałam. Nie mam pojęcia, jak to wytłumaczyć. Pierwszy tom podobał mi się, a od tego wymagałam tylko, żeby mnie wciągnął i jacie, udało to się. Przez większość historii miałam wrażenie, że akcja była rozciągnięta. Nic się praktycznie nie działo, były tylko rozmowy pomiędzy bohaterami i podróże. Przez to początek strasznie mi się ciągnął. Dopiero gdzieś w drugiej połowie się rozkręciło wszystko. Ale jacie, końcówka to było coś innego. Przez chwilę miałam wrażenie, że czytam inną książkę. Autorka zdecydowanie wie, jak zakończyć książkę, by zaciekawić pozostawić w niepewności nad tym, co będzie dalej.

W tej części świat dla mnie był lepiej przedstawiony. Dowiedziałam się na czym polega ascendencja i było o wiele więcej opisanych gatunków innych ras. Niestety było to zrobione za pomocą dialogów, co nie za bardzo mi się spodobało i za którymś razem trochę mnie to irytowało. Jednak czułam pewien niedosyt. Tak wiele pytań mam w głowie, że trzecia część jest obowiązkowa i zaraz po odłożeniu książki nie miałam pojęcia, jak wytrzymam do jej premiery.

Poppy nic się nie zmieniła. Dalej popełniała te same błędy co w pierwszym tomie. Czasami się pytałam w myślach, dlaczego coś zrobiła. Czasami nie umiałam się przestać śmiać. Podobała mi się jej relacja z Kieranem i ich docinki. Casteela polubiłam jeszcze bardziej. Jego przeszłość mnie zadziwiła tak samo, jak niektóre inne wybory. W tej części pojawiło się dużo nowych postaci i jak dla mnie jest to na ogromny plus. Najbardziej zaintrygowała mnie postać Alastira, którego nie potrafiłam przejrzeć.

,,Królestwo ciała i ognia” to nie jest najlepsza książka. Jej akcja jest przeciągnięta na początku i zachowania bohaterów mogą irytować. Jest to chyba bardziej romans niż fantastyka. Tym bardziej patrząc na relację głównych bohaterów. Ale jacie, to była książka, jakiej potrzebowałam i nie do końca jestem w stanie stwierdzić, dlaczego mi się spodobała. Po prostu jest w niej coś takiego, co wciaga.