Bloodwinn. Wiedźma krwi recenzja

Każdy z nas ma osobę, którą ceni, szanuje ponad wszystko. Nie wierzy, kiedy ktoś mówi, że ta osoba jest okropna. Mamy swój obraz. Idealizujemy ją, wzorujemy się na niej. Kochamy, nawet w sumie nie wiemy jak bardzo. Najgorzej jak taka osoba zawiedzie nas, powoli otworzymy oczy i na światło wyjdzie wszystko czego nie dostrzegaliśmy. Uświadamiamy sobie co to jest ból i poczucie zwątpienia.

Bloodwin jest podobną historią. Opowiada o dziewczynie, która usilnie chciała, aby ktoś ją pokochał. Kiedy człowiek zostaje odrzucony, wszyscy nim gardzą – kształtują w jakiś sposób tę osobę. Niekoniecznie w sposób dobry. Ranka została ukształtowana tak jak inni chcieli, popychano ją do działania, wmawiano jej różne rzeczy. Zawiodło ją zaufanie i właśnie idealizowanie jednej osoby, poniekąd też nieznajomość świata. Irytowało mnie to jak bardzo nie potrafi sama podjąć decyzji, jak usilnie stara się komuś przypodobać. Nie zna własnej wartości, nie potrafi jej wykorzystać. Widać jej słabości i nie potrafi wykorzystać swojej potęgi. Reszta bohaterów to królewskie bliźnięta i Percy. Ten ostatni najbardziej przypadł mi do gustu, może przez to, że był najbardziej obeznany z rzeczywistością świata, cechował się odwagą, zawziętością i nie był aż tak delikatnie mówiąc głupi. Bliźnięta: Galen i Aramis. Jedno mam wrażenie gorsze od drugiego. Galen jest nijaki, płochliwy i wszystko za niego robi siostra. Za to Aramis miała być wzorowana na taką mądrą, a jednak, kiedy do tego dochodziło to nagle zostawało to ukrócone i przeważała jej ta nie najlepsza część charakteru, czyli mała inteligencja.

System magiczny w tej historii jest bardzo dobrze rozwinięty, przypominał mi trochę serię Czaroziemie. Władanie żywiołami i każdym aspektem żyjącym w tym krwi. Nie do końca jest wytłumaczona przypadłość wiedźmy krwi, poza tym, że zabija pomału osobę, która ma tę moc. Wiemy, że wpływ na to wszystko mają emocję. Jest ich tutaj dość sporo. Od tych najgorszych, po te ciepłe, wzruszające chwile. Nie ma ich za dużo (w końcu historia jest pisana w obliczu wojny) to są to naprawdę miłe odskocznie. Romansu jako takiego nie ma, więź pomiędzy bohaterami jakaś jest to jednak autorka nie oddała jej jako takiej mocno spajającej i też nie przykrywał on głównego wątku.

Jeszcze został nam świat, który jest duży, jak na razie mało szczegółów i przydałaby się mapka, na pewno odzwierciedliłaby jego ogrom. Większe szczegóły historyczne, też byłyby in plus.

Ta historia jest dobra. Brakuje jej dopracowania. Szczegółów, gdzie ta historia byłaby boska. Jest stopniowe budowanie napięcia, dużo akcji, rozmaitej magii i w miarę ciekawych bohaterów. Polubiłam tylko Percy’ego, ale jak wiemy ja uwielbiam zawsze drugoplanowe postacie bardziej niż te pierwsze. Przeczytajcie tą mroczną historię pełną krwi i przemocy, a może Wy pokochacie Rankę.