Krok do miłości recenzja

Kiedy zaczęłam czytać „Krok do miłości”, powiedziałam, że akurat mam ochotę na coś lekkiego, więc świetnie się składa. Dostałam wtedy wiadomości, że jak to „lekkiego”, co ja opowiadam. Myślałam sobie, że przecież wystarczy spojrzeć na tytuł, okładkę i przeczytać opis książki.
Kto się mylił? No ja. Zorientowałam się po pierwszym rozdziale, a właściwie w jego trakcie.

•••
Ewa żyje w toksycznym związku. To, jak traktuje ją jej partner otwiera czytelnikowi nóż w kieszeni. Na zewnątrz oczywiście związek Ewy i Michała prezentuje się idealnie, więc tym bardziej każdy winą za rozstanie obarczyłby ją. Łatwo powiedzieć, że zdanie innych jest tutaj najmniej istotne, ale jak to wyjaśnić dziewczynie bez rodziny i przyjaciół? Najgorszy w tym wszystkim jest fakt, że ta fikcja literacka nie jest do końca fikcją. Ile na świecie jest zmanipulowanych i zaślepionych miłością kobiet, które nie tyle nie potrafią się bronić, co boją się samotności?

Ciśnienie mi się podnosi jak tylko przypomnę sobie przeżycia Ewy. Na język przychodzą mi jedynie wulgaryzmy, więc może pozostawię ten wątek bez dodatkowych komentarzy.

Sylwia Kubik świetnie zajęła się także problemem akceptacji w rodzinie. Można myśleć, że gdzie jak gdzie, ale w najbliższej rodzinie zawsze można znaleźć mnóstwo tolerancji i akceptacji dla swoich pomysłów, jakiekolwiek by one nie były. Niestety nie wszędzie. Kamil, a właściwie Marcel, nie potrafi odnaleźć się w wielkomiejskim świecie. Kiedy przypadkiem widzi starą chatę na Żuławach, postanawia wszystko rzucić, wyjechać i stworzyć najlepszą gospodę, jaką można sobie wyobrazić. Jego matka, pochodząca zresztą z terenów wiejskich, jest wielce niepocieszona pomysłem syna.

Drogi Ewy i Kamila się krzyżują. Nie jest to jednak piękna, romantyczna historia, ale przepełniona problemami i cierpieniem.
Historia dająca nadzieję i wiele do myślenia. Mam nadzieję, że da także siłę wszystkim tym, którzy borykają się z podobnymi problemami i myślą, że ich sytuacja jest kompletnie beznadziejna. Nie jest. Nigdy.