Krew elfów recenzja

Pierwsza z pięciu części sagi o Wiedźminie to ,,Krew elfów''. Pierwsza, choć jako całość trzecia. Przed całą sagą można przeczytać dwie książki z opowiadaniami: ,,Ostatnie życzenie'' i ,,Miecz przeznaczenia'' jednak nie jest to konieczne. Nie mniej jednak bardzo pomaga poznać bohaterów i ich losy, które potem mają swoją ciągłość.

Czytając pierwsze strony, książka delikatnie mnie nużyła, jednak nie mam w zwyczaju wtedy opuszczać książek i czytałam ją dalej, co okazało się dobre. Już dziś zacznę czytać drugą część, czyli ''Czas pogardy''. To co mnie przekonało do zabrania się za tą serię to chęć poznania tego ''Wiedźmina'', o którym wszyscy mówią, a także chęć obejrzenia serialu i zobaczenia jak reżyser to sobie wyobrażał.

Ten słynny Wiedźmin to Geralt z Rivii, który na początku tej historii powraca w ,,rodzinne strony'', czyli do Kaer Morhen wraz z małą Ciri, która jest mu przeznaczona. W tym miejscu zaczynają trenować dziewczynkę na wiedźminkę, dają jej fizyczny wycisk i każą ćwiczyć kilka godzin dziennie. Szybko okazuję się, że Ciri ma do tego dryg i jest bardzo wytrzymała.

Miłość Geralta do Ciri jest niewyobrażalna, troszczy się o nią i traktuję jak swoją siostrę. W Kaer Morhen to szczeście nie mogło trwać długo, tak jak wszystko co dobre, Ciri zagrażało niebezpieczeństwo ze względów politycznych i magicznych. Dlatego postanowili przenieść ją w wieku dwunastu lad do świątyni Melitele, gdzie poznała matkę Nenneke oraz Yennefer. Ta druga to czarodziejka, która pomaga Ciri oswajać swoje moce, uczy ją zaklęć i innych potrzebnych rzeczy. Po czasie stają się bardzo bliskie sobie, a najbardziej łączy je tęsknota do Geralta.

Moje osobiste wrażenia: w porównaniu do ,,Pana Lodowego Ogrodu'' Wiedźmin niestety przegrywa. Co nie zmienia tego, że jest warty przeczytania. Książka jest napisana zrozumiałym językiem i każdy rozdział zachęca do rozpoczęcia następnego, przez co ciężko się oderwać.