Kresowa opowieść. Anna recenzja

"Tutaj się urodziłam i wasza wieś jest moim drugim domem, a do domu zawsze wraca się z radością"

Już po raz czwarty spotykamy się z sagą kresową. Wszystkie części opowiadają o wydarzeniach z lat 1943-1944 na terenie Kresów wschodnich. Autor dokładnie i bez litości opisuje okrutne działania ukraińskich stowarzyszeń, które na pozór miały walczyć o niepodległość. Książka porusza również tematy zbrodni popełnionych w Wołyniu, Podolu czy Pokuciu .
Czwórka bohaterów wyrusza do Ukrainy.Ich celem było odszukanie swoich korzeni, poznanie prawdy o swoich przodkach i uwiarygodnienie wiedzy jaką w tym temacie posiadali, a w przypadku najstarszej uczestniczki wyprawy odwiedzenie miejsc, w których się wychowywała i dorastała.
Postacie są fikcyjne, jednak są oparte na istniejących pierwowzorach wyłonionych z opowieści świadków tych okrutnych wydarzeń lub materiałów dowodowych. Każdy z nich był w jakiś sposób związany z tym co wydarzyło się podczas II Wojny Światowej. Odwiedzając te miejsca byli boleśnie rozdarci, bo radość i wzruszenie mieszała się z bólem i rozpaczą. Piękne widoki budzą sentyment, tęsknotę oraz dawne koszmary. Dla emerytowanej nauczycielki, Anny ta wyprawa będzie miała szczególne znaczenie. To właśnie podczas tej wędrówki pozna skrywaną prawdę o swoich bliskich, oraz o wydarzeniach które na zawsze odmienią jej życie.

Książka idealna dla osób chcących bliższej poznać historię Polski i Ukrainy.

Polecam bez dwóch zdań. Książki, które opowiadają o tym, co działo się nie tylko na Wołyniu, ale także w innych częściach dzisiejszej Ukrainy, takie, które piszą prawdę o ludobójstwie na Polakach, tylko z powodu narodowości są bardzo ważne. Każdy powinien pamiętać o historii własnego narodu.


Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl, za co serdecznie dziękuję.

"Każdy z nas dźwiga jakieś brzemię...Jakiś ciężar, który go przytłacza, tłamsi, nie pozwala spokojnie spać ani cieszyć się życiem, a ono szybko ucieka."

"Często prawda okazuje się mniej romantyczna, niż jej obraz tworzony przez naszą wyobraźnię."

"Najlepiej milczeć, nic nie mówić i przytulać do serca naszych „braci” Ukraińców. Tacy z nas patrioci, że już nawet wypieramy własną historię, bo poprawność, bo wojna, a to, że nie nasza to już nieważne."